ตารางข้างบนรายงานการรับรังสีเฉลี่ย, อย่างไรก็ตาม, มันอาจมีความหลากหลายในปริมาณรังสีระหว่างประเภทการสแกนที่คล้ายกัน, ในที่ซึ่งปริมาณรังสีสูงสุดอาจจะมากถึง 22 เท่าของปริมาณที่ต่ำที่สุด[23]. ฟิล์มเอกซเรย์ทั่วไปอาจมีปริมาณรังสีขนาด 0.01-0.15 มิลลิเกรย์, ในขณะที่ CT ทั่วไปสามารถมีปรืมาณรังสีสูงถึง 10-20 มิลลิเกรย์สำหรับบางอวัยวะและสามารถสูงได้ถึง 80 มิลลิเกรย์สำหรับบาง CT สแกนพิเศษ[36].

เพื่อวัตถุประสงค์ในการเปรียบเทียบ, อัตราปริมาณรังสีเฉลี่ยของโลกที่เกิดขึ้นจากแหล่งตามธรรมชาติคือ 2.4 mSv ต่อปี, เท่ากันสำหรับวัตถุประสงต์ในโปรแกรมนี้ที่ 2.4 มิลลิเกรย์ต่อปี[34]. ในขณะที่มีการผันแปรบางอย่าง, คนส่วนใหญ่ (99%) ได้รับน้อยกว่า 7 mSv ต่อปีจากรังสีตามธรรมชาติ[38]. การถ่ายภาพทางการแพทย์เมื่อปี 2007 คิดเป็นครึ่งหนึ่งของการได้รับรังสีของผู้ที่อยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกาที่มี CT สแกนมีส่วนถึงสองในสามของจำนวนนี้[23]. ในประเทศสหราชอาณาจักรมันคิดเป็น 15% ของการรับรังสี[24]. ปริมาณรังสีเฉลี่ยจากแหล่งทางการแพทย์อยู่ที่ ~ 0.6 mSv ต่อคนทั่วโลกเมื่อปี 2007[23]. ผู้ที่อยู่ในอุตสาหกรรมนิวเคลียร์ในประเทศสหรัฐอเมริกาจะถูกจำกัดให้รับปริมาณ 50 mSv ต่อปีและ 100 mSv ทุก 5 ปี[23].

หน่วยปริมาณรังสี

ปริมาณรังสีที่แสดงในหน่วยมิลลิเกรย์หรือ mGy (เป็นการวัดปริมาณการดูดซับรังสี, เป็นค่าทางกายภาพโดยไม่ได้นำบริบททางชีววิทยาใดๆมาพิจารณา, เป็นอิสะสำหรับวัตถุเป้าหมายใดๆ วัดจากปริมาณพลังงานรังสีหนึ่งจูลต่อหนึ่งกิโลกรัมของสาร) จะเป็นสัดส่วนกับปริมาณของพลังงานที่ส่วนของร่างกายที่ได้ผ่านการฉายรังสีคาดว่าจะดูดซับ, และผลกระทบทางกายภาพ (เช่นดีเอ็นเอเกลียวคู่แยกออก) ในพันธนาการทางเคมีของเซลล์จากรังสีเอกซเรย์จะเป็นสัดส่วนกับพลังงานนั้น[39].

หน่วย sievert (เป็นการวัดผลทางสุขภาพของรังสีระดับต่ำบนร่างกายมนุษย์, มันแสดงค่าความเสี่ยงต่อสุขภาพในรูปแบบของสถิติเพื่อใช้ในการประเมิน'ความเป็นไปได้'ของการก่อให้เกิดโรคมะเร็งและความเสียหายทางพันธุกรรม) ถูกนำมาใช้ในรายงานของ'ปริมาณที่มีประสิทธิภาพ'(อังกฤษ: effective dose). หน่วย sievert ในบริบทของ CT สแกนไม่สอดคล้องกับปริมาณรังสีที่เกิดขึ้นจริงที่ดูดซับโดยส่วนของร่างกายที่ถูกสแกน, แต่จะสอดคล้องกับปริมาณรังสีอื่นในอีกสถานการณ์หนึ่งที่ร่างกายโดยรวมดูดซับปริมาณรังสีจากที่อื่นๆที่มีขนาดที่จะประมาณว่ามีความเป็นไปได้เดียวกับการสร้างมะเร็งในขณะที่ CT scan[40]. ดังนั้น, ตามที่แสดงในตารางข้างต้น, รังสีจริงที่ถูกดูดซึมโดยส่วนของร่างกายที่ถูกสแกนมักจะมีขนาดใหญ่กว่า effective dose ที่แนะนำ. การวัดที่เฉพาะ, เรียกว่าดัชนีปริมาณการตรวจเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ (อังกฤษ: computed tomography dose index (CTDI)) เป็นที่นิยมใช้เป็นค่าประมาณของปริมาณรังสีที่ถูกดูดซับสำหรับเนื้อเยื่อในภูมิภาคที่สแกน, และมีการคำนวณโดยอัตโนมัติโดยเครื่องสแกนเนอร์ CT ทางการแพทย์.

ปริมาณเทียบเท่า (อังกฤษ: equivalent dose) เป็น effective dose ในบางกรณี, ซึ่งร่างกายทั้งหมดจะดูดซับจริงในปริมาณรังสีเดียวกัน, และหน่วย sievert จะถูกนำมาใช้ในรายงาน. ในกรณีของรังสีไม่สม่ำเสมอ, หรือการให้รังสีเพียงบางส่วนของร่างกาย, ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับการตรวจสอบด้วย CT, การใช้ equivalent dose ท้องถิ่นเพียงอย่างเดียวอาจจะพูดถึงความเสี่ยงทางชีวภาพกับระบบอวัยวะทั้งหมดมากเกินไป.

ปริมาณส่วนเกิน

ในเดือนตุลาคม 2009, องค์การอาหารและยาสหรัฐอเมริกา (FDA) ได้ริเริ่มการสอบสวนของ CT สแกนการส่งเลือดไปเลี้ยง (อังกฤษ: perfusion CT (PCT))สมอง, ขึ้นอยู่บนพื้นฐานของการใช้รังสีเกินขนาดที่เกิดจากการตั้งค่าที่ไม่ถูกต้องที่สถานที่แห่งหนึ่งสำหรับประเภทนี้โดยเฉพาะของ CT scan. มากกว่า 256 ผู้ป่วยในช่วง 18 เดือนได้สัมผัส, มากกว่า 40% เสียกลุ่มของเส้นผม, และร้องขอบทบรรณาธิการเพื่อเรียกร้องให้เพิ่มโปรแกรมการประกันคุณภาพ CT, ขณะเดียวกันก็บอกว่า "ในขณะที่การได้รับรังสีที่ไม่จำเป็นควรหลีกเลี่ยงได้, CT scan ที่จำเป็นทางการแพทย์ที่ได้รับพารามิเตอร์ที่เหมาะสมจะมีประโยชน์ที่เกินดุลความเสี่ยงรังสี"[23][41]. มีรายงานของปัญหาที่คล้ายกันที่ศูนย์อื่นๆ[23]. เหตุการณ์เหล่านี้เชื่อว่าจะเป็นเพราะความผิดพลาดของมนุษย์[23].

การรณรงค์

เพื่อตอบสนองต่อความกังวลที่เพิ่มขึ้นของประชาชนและความคืบหน้าอย่างต่อเนื่องของการปฏิบัติที่ดีที่สุด, 'พันธมิตรเพื่อการฉายรังสีที่ปลอดภัยในการถ่ายภาพเด็ก'ถูกสร้างขึ้นภายใน'สมาคมเพื่อรังสีวิทยาเด็ก'. ในคอนเสิร์ตกับสังคมอเมริกันของรังสีเทคโนโลยี, วิทยาลัยอเมริกันของรังสีวิทยาและสมาคมอเมริกันของนักฟิสิกส์ในการแพทย์, สมาคมรังสีวิทยาเด็กได้พัฒนาและเปิดตัว'การรณรงค์เพื่อสร้างภาพอย่างนุ่มนวล'ซึ่งถูกออกแบบมาเพื่อรักษาระดับการศึกษาการถ่ายภาพที่มีคุณภาพสูงในขณะที่มีการใช้ปริมาณที่ต่ำที่สุดและการปฏิบัติที่ดีที่สุดด้านความปลอดภัยทางรังสีที่มีให้ใช้งานในผู้ป่วยเด็ก[42]. ความคิดริเริ่มนี้ได้รับการรับรองและนำไปใช้โดยรายการที่เพิ่มขึ้นขององค์กรทางการแพทย์มืออาชีพต่างๆทั่วโลกและได้รับการสนับสนุนและความช่วยเหลือจาก บริษัทที่ผลิตอุปกรณ์ที่ใช้ในรังสีวิทยา.

หลังจากความสำเร็จของการรณรงค์'ภาพนุ่มนวล', วิทยาลัยอเมริกันรังสีวิทยา, สมาคมรังสีของทวีปอเมริกาเหนือ, สมาคมอเมริกันของนักฟิสิกส์ในด้านการแพทย์และสังคมอเมริกันแห่งนักรังสีเทคโนโลยีได้เปิดตัวการรณรงค์ที่คล้ายกันเพื่อพูกถึงประเด็นนี้ในประชากรผู้ใหญ่ เรียกว่า'ภาพอย่างชาญฉลาด'[43].

องค์การอนามัยโลก (WHO) และสำนักงานพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศ (IAEA) ของสหประชาชาติยังได้ทำงานในพื้นที่นี้และได้ออกแบบโครงการต่อเนื่องที่จะขยายการปฏิบัติที่ดีที่สุดและลดปริมาณรังสีของผู้ป่วยลง[44][45].