ECG ผลิตรูปแบบหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงกิจกรรมทางไฟฟ้าของหัวใจและมักจะต้องการเจ้าหน้าที่คลินิคที่ผ่านการฝึกอบรมเพื่อแปลมันในบริบทของสัญญาณและอาการที่ผู้ป่วยแสดงออกมา. มันสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับจังหวะการเต้นของหัวใจ[15] (ว่าแรงกระตุ้นไฟฟ้าจะเกิดขึ้นอย่างสม่ำเสมอจากส่วนใดส่วนหนึ่งของหัวใจตามที่มันควรจะเกิดหรือไม่และด้วยอัตราเท่าไร), แรงกระตุ้นจะนำกระแสได้ตามปกติไปทั่วหัวใจหรือไม่, หรือส่วนใดของหัวใจที่มีส่วนร่วมมากหรือน้อยกว่าที่คาดว่าจะเกิดกับกิจกรรมไฟฟ้าของหัวใจ. นอกจากนี้มันยังสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับความสมดุลของเกลือ (อิเล็กโทรไลท์) ในเลือด (เช่นภาวะเลือดมีโพแทสเซียมมาก (อังกฤษ: hyperkalaemia) หรือแม้กระทั่งเปิดเผยปัญหากับช่องโซเดียมภายในเซลล์กล้ามเนื้อหัวใจ (โรค Brugada)[16]. เครื่อง ECG สมัยใหม่มักจะมีซอฟต์แวร์การวิเคราะห์ที่พยายามตีความรูปแบบ แต่การวินิจฉัยที่ผลิตขึ้นอาจไม่ถูกต้องเสมอไป[17].

มันเป็นหนึ่งในการทดสอบที่สำคัญในการดำเนินการเมื่อสงสัยว่าเป็นหัวใจวาย (กล้ามเนื้อหัวใจตาย (อังกฤษ: myocardial infarction หรือ MI)); คลื่นไฟฟ้าหัวใจสามารถระบุได้ว่ากล้ามเนื้อหัวใจได้รับความเสียหายเฉพาะพื้นที่หรือไม่, แม้ว่าไม่ใช่ทุกพื้นที่ของหัวใจจะสามารถครอบคลุมได้[18]. คลื่นไฟฟ้าหัวใจไม่สามารถเชื่อถือได้ในการวัดความสามารถในการสูบของหัวใจ, ต้องใช้การทดสอบด้วยอัลตร้าซาวด์ (การบันทึกภาพหัวใจด้วยคลื่นเสียงความถี่สูง (อังกฤษ: echocardiography)) หรือด้วยวิธีการทางนิวเคลียร์ที่เรียกว่า nuclear medicine. มันเป็นไปได้สำหรับมนุษย์หรือสัตว์อื่นๆที่จะอยู่ในสภาวะหัวใจหยุดเต้น (อังกฤษ: cardiac arrest) แต่ยังคงมีสัญญาณคลื่นไฟฟ้าหัวใจเป็นปกติ (สภาพที่เรียกว่ากิจกรรมไฟฟ้า pulseless).