การประหารชีวิตราชวงศ์โรมานอฟ อันเป็นราชวงศ์ปกครองจักรวรรดิรัสเซีย และผู้เลือกจะช่วยราชวงศ์ให้เสด็จลี้ภัยไปต่างประเทศ ได้แก่ ดร. ยูจีน บอตคิน, อันนา เดมิโดวา, อเล็กเซ ทรุปป์, และอีวาน ฮาริโทนอฟ[1] เกิดขึ้นในเยคาเตรินบุร์ก เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1918 ตามคำสั่งของวลาดีมีร์ เลนิน และยาคอฟ ซเวิร์ดลอฟ[2][3]เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 2000 ศาสนจักรออร์โธดอกซ์รัสเซียประกาศให้สมาชิกราชวงศ์โรมานอฟเป็นนักบุญสำหรับ "ความถ่อมพระองค์ ความอดทนและความนอบน้อม"[4] อย่างไรก็ตาม บิชอปไม่ได้ยกย่องสมาชิกราชวงศ์เป็นมรณสักขี (martyr) แต่เป็น "ผู้แบกรับกิเลส" (passion bearer) แทน อันสะท้อนให้เห็นถึงการโต้เถียงกันอย่างเข้มข้นก่อนหน้าเกี่ยวกับประเด็นดังกล่าว[4] เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 2008 ศาลสูงสุดแห่งสหพันธรัฐรัสเซียมีคำพิพากษาให้จักรพรรดินิโคลัสที่ 2 และราชวงศ์เป็นเหยื่อของการปราบปรามทางการเมืองและได้รับการกอบกู้ชื่อเสียง[5][6]