ข้อมูลเกี่ยวกับจำนวนผู้ป่วยโรคมะเร็งที่ใช้การรักษาแบบทางเลือกหรือแบบเสริมจะแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศและแต่ละภูมิภาค การศึกษาที่เผยแพร่ในปี 2000 โดย'วารสารยุโรปเกี่ยวกับมะเร็ง'ได้ประเมินตัวอย่างของผู้หญิง 1023 รายจากทะเบียนผู้ป่วยมะเร็งชาวอังกฤษที่ทุกข์ทรมานจากโรคมะเร็งเต้านมพบว่า 22.4% มีการปรึกษากับผู้ให้บริการการรักษาแบบเสริมในรอบสิบสองเดือนที่ผ่านมา การศึกษาสรุปได้ว่าผู้ป่วยได้ใช้เงินหลายพันปอนด์ไปกับมาตรการดังกล่าวและกับการใช้งาน "ของผู้ให้บริการจากการรักษาแบบเสริมหลังจากการวินิจฉัยพบปรากฏการณ์ที่มีนัยสำคัญและการเจริญเติบโตมีความเป็นไปได้"[11]

ทางด้านออสเตรเลีย การศึกษาหนึ่งรายงานว่า 46% ของเด็กที่ทุกข์ทรมานจากโรคมะเร็งได้ใช้การรักษาที่ไม่ใช่แผนปัจจุบันอย่างน้อยหนึ่งครั้ง เช่าเดียวกัน 40% ของทุกช่วงอายุที่ได้รับการดูแลแบบประคับประคองได้พยายามรักษาด้วยวิธีการดังกล่าวอย่างน้อยหนึ่งครั้ง บางส่วนของการรักษาโรคมะเร็งแบบทางเลือกที่นิยมมากที่สุดพบว่าได้แก่การรักษาด้วยอาหาร, การใช้สารต้านอนุมูลอิสระ, การใช้วิตามินปริมาณสูง, และการรักษาด้วยสมุนไพร[12]

การรักษาโรคมะเร็งแบบที่ไม่ใช่แผนปัจจุบันในประเทศสหรัฐอเมริกาได้รับอิทธิพลจากศูนย์การแพทย์ทางเลือกแห่งชาติของรัฐบาลกลางสหรัฐอเมริกา (NCCAM) ที่เป็นที่รู้จักครั้งแรกว่าเป็นสำนักงานการแพทย์ทางเลือก (OAM) ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 1992 เพื่อเป็นสถาบันสุขภาพแห่งชาติ (NIH) ที่รับการส่งเสริมโดยสภาคองเกรสของสหรัฐฯ กว่าสามสิบโรงเรียนแพทย์อเมริกันได้เปิดสอนหลักสูตรทั่วไปเกี่ยวกับการแพทย์ทางเลือก ซึ่งรวมถึงมหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์, มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย, และมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ และระบบมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ในกลุ่ม[6]