ผู้ที่เลือกการรักษาแบบทางเลือกมีแนวโน้มที่จะเชื่อว่ายาที่รักษาตามหลักฐานเป็นแบบรุกรานร่างกายอย่างมากหรือไม่ได้ผล ขณะที่ยังคงเชื่อว่าสุขภาพของตัวเองน่าจะทำให้ดีขึ้นได้[13] พวกเขามีความภักดีต่อผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพแบบทางเลือกของพวกเขาและเชื่อว่า "การรักษาควรจะเน้นในบุคคลแบบองค์รวม"[13]

ผู้ป่วยโรคมะเร็งที่เลือกการรักษาแบบทางเลือกแทนการรักษาแผนปัจจุบันเชื่อว่าตัวเองมีโอกาสที่จะตายน้อยกว่าผู้ป่วยที่เลือกแต่การรักษาแผนปัจจุบันเท่านั้น[14] พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาสามารถควบคุมโชคชะตาของพวกเขาเองได้และรายงานว่ามีความวิตกกังวลและมีภาวะซึมเศร้าน้อยลง[14] พวกเขามีแนวโน้มมากขึ้นที่จะมีส่วนร่วมในการหาผลประโยชน์ซึ่งเป็นกระบวนการทางจิตวิทยาของการปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ที่เจ็บปวดและการตัดสินใจว่าการบาดเจ็บมีคุณค่า มักจะเป็นเพราะการรับรู้การเจริญเติบโตส่วนบุคคลและจิตวิญญาณในช่วงวิกฤต[15]

อย่างไรก็ตามผู้ป่วยที่ใช้การรักษาแบบทางเลือกจะมีช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่รอดยากมาก แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาหลังจากสามารถควบคุมชนิดและระยะของโรคได้แล้ว[16] เหตุผลที่ผู้ป่วยที่ใช้การรักษาแบบทางเลือกตายเร็วขึ้นอาจจะเป็นเพราะผู้ป่วยที่รับรู้อย่างชัดเจนแล้วว่าพวกเขามีแนวโน้มที่จะอยู่รอด ไม่ได้พยายามเยียวยาด้วยวิธีที่ไม่ได้รับการพิสูจน์และผู้ป่วยที่รับรู้อย่างชัดเจนแล้วว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสที่จะอยู่รอด จะดึงดูดเข้าสู่การเยียวยาด้วยวิธีที่ไม่ได้รับการพิสูจน์[16] ในบรรดาผู้ป่วยที่เชื่อว่าสภาพของพวกเขาจะไม่สามารถรักษาได้ด้วยยาตามหลักฐาน "ความสิ้นคิดจะผลักดันพวกเขาให้เข้าอยู่ในมือของใครก็ได้ที่ให้คำมั่นสัญญาและรอยยิ้ม"[17] นักต้มตุ๋นได้ใช้ประโยชน์จากความกลัวมานาน ความไม่รู้และความสิ้นหวังจะฉกฉวยเงิน, ความสะดวกสบายและศักดิ์ศรีของคนที่กำลังจะตาย[17]

ในการสำรวจที่ทำกับผู้ป่วยโรคมะเร็งชาวอเมริกัน คนในเจนเนอเรชั่น baby boomers มีแนวโน้มที่จะรองรับการรักษาแบบเสริมและแบบทางเลือกดีกว่าจากคนในเจนเนอเรชั่นเก่า[18] ผู้ป่วยผิวขาว, เพศหญิง, การศึกษาระดับวิทยาลัยที่ได้รับการวินิจฉัยมากกว่าหนึ่งปีที่ผ่านมามีโอกาสที่จะรายงานการแสดงผลที่น่าพอใจของอย่างน้อยบางประโยชน์ของการรักษาแบบเสริมและแบบทางเลือกมากกว่าคนอื่น ๆ[18]