ประวัติตอนต้น

คำว่าการสงครามบนภูเขากล่าวกันว่าเกิดขึ้นในสมัยกลางหลังจากพระมหากษัตริย์แห่งทวีปยุโรปพบว่าเป็นการยากที่จะต่อสู้กับกองทัพสวิสในเทือกเขาแอลป์ เพราะชาวสวิสสามารถต่อสู้ในหน่วยที่เล็กลง และใช้จุดได้เปรียบมาต่อสู้กับกองทัพที่ไม่มีใครสามารถรบได้ รูปแบบที่คล้ายกันของการโจมตีและป้องกันในภายหลังถูกใช้โดยการรบแบบกองโจร, พลพรรค และทหารที่ไม่ได้อยู่ในประจำการซึ่งซ่อนตัวอยู่ในภูเขาหลังจากการโจมตี ทำให้มันเป็นเรื่องท้าทายสำหรับกองทัพประจำการที่จะต้องต่อสู้กลับ ส่วนในการทัพอิตาลีของโบนาปาร์ต และกบฏ ค.ศ. 1809 ในทีโรล การสงครามบนภูเขามีบทบาทสำคัญอย่างมาก

อีกตัวอย่างหนึ่งของการสงครามบนภูเขา คือ การข้ามเทือกเขาแอนดีส ที่ทำให้สำเร็จโดยกองทัพแห่งเทือกเขาแอนดีส (สเปน: Ejército de los Andes) ของอาร์เจนตินา และบัญชาการโดยนายพล โฆเซ เด ซาน มาร์ติน เมื่อปี ค.ศ. 1817 นับเป็นหนึ่งในกองพลที่ปฏิบัติการในระดับสูงกว่า 5,000 เมตร

สงครามพิวนิกครั้งที่สอง

ใน 218 ปีก่อนคริสตกาล (DXXXVI a.u.c.) ผู้บัญชาการกองทัพคาร์เธจชื่อแฮนนิบัล ได้ยกทัพกองทหารม้า และช้างแอฟริกา ข้ามเทือกเขาแอลป์เพื่อพยายามพิชิตโรม กลยุทธ์คือการเข้าถึงจากทางตอนเหนือของคาบสมุทรอิตาลี ฝ่ายรัฐบาลโรมันรู้สึกชะล่าใจเนื่องด้วยเห็นได้ชัดว่าเทือกเขาแอลป์เป็นอุปสรรคทางธรรมชาติซึ่งปลอดภัยจากผู้บุกรุก ซึ่งในเดือนธันวาคม 218 ปีก่อนคริสตกาลกองกำลัคาร์เธจได้ปราบกองทัพโรมันทางเหนือโดยใช้ช้าง ทว่า ช้างจำนวนมากไม่สามารถอยู่รอดได้ในสภาพอากาศที่หนาวเย็นและโรคที่เป็นเรื่องปกติของภูมิอากาศในยุโรป กองทัพของแฮนนิบัลต่อสู้กับกองทัพโรมันในอิตาลีเป็นเวลา 15 ปี แต่ล้มเหลวในการเอาชนะโรม ในที่สุดฝ่ายคาร์เธจก็พ่ายแพ้นายพลโรมัน สคิปิโอ แอฟริกานัส ที่ซามา ในแอฟริกาเหนือเมื่อ 202 ปีก่อนคริสตกาล (DLII a.u.c.)[2]

สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

การสงครามบนภูเขามาถึงก่อนอีกครั้งในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เมื่อบางประเทศที่เกี่ยวข้องในสงครามมีกองพลภูเขาที่ไม่เคยทดสอบมาก่อน การป้องกันของออสเตรีย-ฮังการีได้ผลักไสไล่ส่งการโจมตีของอิตาลีเนื่องจากพวกเขาใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศที่เป็นภูเขาส่วนใหญ่ในจูเลียนแอลป์และโดโลมีตี ที่ซึ่งโรคความเย็นกัดและหิมะถล่มได้พิสูจน์แล้วว่าอันตรายยิ่งกว่ากระสุน[3] ส่วนในช่วงฤดูร้อนปี ค.ศ. 1918 ยุทธการที่ซันมัตเตโอเกิดขึ้นที่แนวรบอิตาลี ซึ่งการรบครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่ระดับความสูงมากที่สุดของสงคราม และในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1914 การรุกอื่นได้เปิดตัวโดยผู้บัญชาการทหารสูงสุดของตุรกี แอนแวร์ พาชา กับกองทหาร 95,000–190,000 นายเพื่อต่อสู้รัสเซียในคอเคซัส การยืนกรานในการจู่โจมซึ่งอยู่ด้านหน้าเพื่อต่อสู้กับตำแหน่งของรัสเซียที่ภูเขาในใจกลางฤดูหนาว ผลลัพธ์ที่ได้คือความชิบหาย และแอนแวร์สูญเสียกองกำลังของเขาไป 86 เปอร์เซ็นต์[4] นอกจากนี้ การทัพอิตาลีในสงครามโลกครั้งที่สอง, ความขัดแย้งเซียเชน ก็เป็นตัวอย่างของการสงครามบนภูเขาขนาดใหญ่เช่นกัน[5]