งานวิจัยที่หาหลักฐานเชิงประสบการณ์เพื่อแสดงสหสัมพันธ์ระหว่างการฟังดนตรีกับการลดการตอบสนองต่อความเครียด ถูกวิจารณ์ว่ามีขนาดตัวอย่างน้อยเกินไป[15]อีกอย่างก็คือเป็นการศึกษาที่ไม่ได้เป็นเรื่องการตอบสนองต่อตัวสร้างความเครียดอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะโดยอ้างว่า เพราะไม่ได้กำหนดตัวสร้างความเครียดโดยเฉพาะในงานมากมาย จึงยากที่จะกำหนดว่า การตอบสนองต่อความเครียดลดลงเพราะเหตุดนตรีหรือเพราะเหตุอื่น ๆ[24]

ส่วนข้อวิจารณ์ทางทฤษฎีของการรับมือเช่นนี้ก็คือมันเป็นกลยุทธ์ระยะสั้น และไม่สามารถมีผลคงยืนในระยะยาวโดยอ้างว่า แม้ดนตรีจะมีประสิทธิผลลดความรู้สึกว่าเครียดของคนไข้ แต่อาจจะไม่ได้ทำอะไรต่อเหตุจริง ๆ ของการตอบสนองแบบเครียด[25]เพราะว่าเหตุที่เป็นมูลของความเครียดไม่ได้แก้ และดังนั้น การตอบสนองแบบเครียดก็อาจจะกลับคืนมาหลังการบำบัดได้จบลงผู้ที่มีแนวคิดนี้สนับสนุนให้ใช้กลยุทธ์รับมือเพ่งที่ปัญหา ที่จัดการตัวก่อความเครียดที่มีผลโดยตรง