คุรุครันถสาหิพ[1] หรือ คุรุกรันตซาฮิบ (ละติน: Sri Guru Granth Sahib, ปัญจาบ: ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ; อ่านว่า ศรีกุรุ กรันตะสาหิบะ) หรือบางครั้งในภาษาไทยสะกดว่า "คุรุครันถ์ซาฮิบ"[2], "คุรุครันท์สาหิบ", "คุรุครันธ์สาหิบ" คือคัมภีร์ที่คุรุซิกข์ทั้ง 10 องค์แต่งขึ้นเพื่อเป็นหลักในการปฏิบัติตนและใช้ชีวิตของชาวซิกข์ ชาวซิกข์ถือให้พระคัมภีร์นี้เป็นศาสดาหนึ่งเดียวตลอดกาล เป็นศาสดาองค์ที่ 11 ต่อจากคุรุศาสดาที่เป็นบุรุษทั้ง 10 พระองค์[3] คุรุครันถสาหิพเริ่มต้นเขียนขึ้นครั้งแรกโดยคุรุอรชุน คุรุองค์ที่ 5 โดยรวบรวมคำสอนและบทสวดจากคุรุองค์ก่อน ๆ ในหนังสือชื่อ "อาทิครันถ์" หรือ "อดิ กรันตะ" (Adi Granth) ภายหลังคุรุโควินทสิงห์ คุรุองค์ที่ 10 ได้เพิ่มเติมบทสวด เนื้อหาเข้าไปจนเป็นฉบับที่นับถือกันมาจนปัจจุบัน[4] เรียกว่า "คุรุกรันถสาหิบ"[5] หลังคุรุโควินทสิงห์ได้เสียชีวิตลงในปี 1708 บาบา ทีปสิงห์ (Baba Deep Singh) และ ภาอี มณี สิงห์ (Bhai Mani Singh) ได้ร่วมกันเตรียมคัดลอกสร้างคัมภีร์ฉบับนี้จำนวนมากเพื่อที่จะใช้เผยแผ่ต่อไป[6]เนื้อหาประกอบด้วย 1,430 อัง (ang; หน้า) และ 6,000 สบัท (śabad; บรรทัด)[7][8] ซึ่งแต่งเป็นทำนองและลักษณะกลอนแบบดนตรีดั้งเดิมของปัญจาบ[9] ในคัมภีร์ทั้งหมดนั้นแบ่งออกเป็น 60 รากะ (rāga; บท) ซึ่งจะแยกย่อยตามผู้แต่งและความยาวอีกทีหนึ่ง[7] คุรุกรันถสาหิบเขียนโดยใช้อักษรคุรมุขี เป็นภาษาต่าง ๆ ทั้ง Lahnda (ปัญจาบตะวันตก), Braj Bhasha, Khariboli, ภาษาสันสกฤต, Sindhi และ ภาษาเปอร์เซีย ซึ่งในภาษาต่าง ๆ นี้จะมีการอ่านที่แตกต่างไปตามสำเนียงอีก ชาวซิกข์จะนำหน้าชื่อคัมภีร์แบบนี้ด้วย "สันตะภาษา" (Sant Basha)[10]ในคัมภีร์ยังประกอบด้วยธรรมเนียม การปฏิบัติ และการสอนของเทพของอินเดีย (สันตะ; Sant) เช่น Ravidas, Ramananda, Kabir, Namdev และสันตะชาวมุสลิมสององค์ คือ Bhagat Bhikan และ Sheikh Farid.[11][12]