นักวิจารณ์ศาสนาอิสลามกล่าวถึงอัลกุรอานว่าได้เน้นไปถึงการสักการะรูปปั้นของชาวอาหรับก่อนการมาของอิสลาม โดยเฉพาเทพีหลักทั้งสาม มะนาต, อัลลาต และอัลอุซซา คู่กับอัลลอฮ์ (ในอัลกุรอานซูเราะฮ์ที่ 53) และคำว่า มุชริกูน (เอกพจน์: มุชริก) มักแปลเป็นภาษาไทยว่า "พวกบูชาเจว็ด; มุชริก; ผู้ปฏิเสธศรัทธา"

อัลกุรอานกล่าวถึงสังคมในสมัยนบีนูฮ์ว่า พวกบูชารูปปั้นปฏิเสธและล้อเลียนนูฮ์ว่า "และพวกเขาได้กล่าวว่า "พวกท่านอย่าได้ทอดทิ้งพระเจ้าทั้งหลายของพวกท่านเป็นอันขาด พวกท่านอย่าได้ทอดทิ้งวัดด์ และซุวาอ์ และยะฆูษ และยะอูก และนัซร์ เป็นอันขาด" (กุรอานซูเราะฮ์นูฮ์ 71:23)[8]:71:23

อีกรูปหนึ่งของ ชิรก์ คือการสักการะทรัพยสืนหรือวัสดุอื่น ๆ เช่นในอัลกุรอาน ซูเราะฮ์อัลอะอ์รอฟ ในเรื่องราวของลูกหลานอิสราเอลที่บูชาลูกวัวที่ทำด้วยทอง[9] และมูซา สั่งให้พวกเขาขออภัยโทษ

อีกรูปแบบหนึ่งของชิรก์ในอัลกุรอาน ซูเราะฮ์อัตเตาบะฮ์ คือ การนำนักวิชาการศาสนา, พระ, สิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือนักกฏหมายทางศาสนาเป็นพระเจ้าในทางปฏิบัติ[10][11]