คาเมรอน ไฮแลนด์ แตกต่างจากเขตอื่นๆในมาเลเซีย นอกจากจะเป็นแหล่งดอกไม้นานาชนิดนับร้อยซึ่งเป็นพืชเขตร้อนที่หายาก แต่พื้นที่นี้ยังมีระบบนิเวศน์ที่ต่างจากที่อื่นอย่างมาก

ในปี 1958 มีการตั้งด่านเพื่อสำแดงสัตว์ประเภทกวางสงวน 4 ปีต่อมาที่นี่ได้กลายเป็นแหล่งคุ้มครองสัตว์และนกหายากหลายชนิด ตั้งอยู่ที่ Main Range(แบนจารัน ทิทิวังซา) กว่า 75% ของเขตนี้มีพื้นที่สูงกว่า 1,000 เมตร(3,300 ฟุต) ความชื้นสูงและไม่มีฤดูแล้ง ช่วงเดือนที่ฝนตกชุกมากเริ่มจากเดือนตุลาคม ถึงเดือนพฤศจิกายน และช่วงเดือนที่อากาศโปร่ง ไม่มีฝน เริ่มจากเดือนมกราคมถึงเดือนกุมภาพันธ์

"คาเมรอน" เป็นหนึ่งในไม่กี่ที่ของมาเลเซียที่เป็นที่อยู่อาศัยของดอกไม้นานาพันธุ์และสัตว์ประจำถิ่นจำนวนมาก คาเมรอนมีพืชมากกว่า 700 สายพันธุ์ที่เติบโตที่นี่ พืชผักที่มีการเปลี่ยนแปลงก็จะขยับขึ้นไปบนภูเขา แหล่งที่เป็นที่รู้จักคือ การปลูกชา ฟาร์มผัก และแหล่งเพาะพันธุ์ไม้ดอก รูปแบบป่าทางธรรมชาติจะอยู่ในระบบนิเวศน์และรอบๆตัวเมือง

นอกจากดอกไม้นานาพันธุ์แล้ว เขตนี้ยังเป็นที่พักพิงของสัตว์ นก สัตว์เลื่อยคลานและแมลงนานาชาติอีกด้วย และยังมี กระซู่ เลียงผา, นกยูง-ไก่ฟ้าภูเขา และนกเดินดง(มาลายัน ผิวปากได้) สัตว์เหล่านี้ถูกบันทึกรายชื่อไว้ที่ IUCN 2004 ว่าเป็นชนิดสัตว์ที่ถูกคุกคาม

ในทางภูมิศาสตร์ รีสอร์ทที่ตั้งอยู่บนที่ราบสูง "สัน" ของเพนนินซูล่า มาเลเซีย ที่ซึ่งมีความสูงที่หลากหลายตั้งแต่ 1,070 เมตร(3,500 ฟุต) ถึง 2,031 เมตร(6,600 ฟุต)

คาเมรอนมีภูเขาอยู่ 8 ลูกที่เป็นสำหรับพักผ่อน มีดังนี้ ภูเขา(ภาษามลายู: กูนัง) บาตู บรินชาง(2,031 เมตร (6,660 ฟุต)), ภูเขาบีเรมบัน(1,840 เมตร (6,040 ฟุต)), ภูเขาไอรัว (2,091 เมตร (6,860 ฟุต)), ภูเขาจาซา (1,696 เมตร (5,564 ฟุต)), ภูเขาเมนทิจิ(1,563 เมตร (5,128 ฟุต)), ภูเขาเพอดาธ (1,576 เมตร (5,171 ฟุต)) และภูเขาซิกู(1,916 เมตร (6,286 ฟุต)) ภูเขาสเวตเทนแฮม(1,961 เมตร (6,434 ฟุต)) ตั้งอยู่บริเวณชายแดนรัฐกลันตัน จุดสูงสุงของภูเขาบาตู บรินชาง มีสถานนีวิทยุและโทรทัศน์ตั้งอยู่ สร้างโดยชาวอังกฤษก่อนปี 1950 ใกล้กับป่าที่ปกคลุมไปด้วยหญ้ามอส เส้นทางเดินป่าเริ่มจากไร่ชาซันไก พาลาซ บอช ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็จะถึง*ป่าเมฆตามเส้นทางถนน

*ป่าเมฆ (อังกฤษ: cloud forest) หรือ ป่าหมอก (อังกฤษ: fog forest) คือป่าไม้เขตร้อนในเขตร้อนหรือกึ่งเขตร้อน เติบโตตามภูเขา ไม่ผลัดใบ มีโอกาสถูกปกคลุมด้วยเมฆระดับต่ำได้สูง ปกติมักอยู่ระดับยอดเขาและสันเขา ป่าเมฆจะอุดมไปด้วยมอสส์ไม่ว่าบนพื้นหรือบนต้นไม้จึงเรียกอีกอย่างว่า ป่ามอสส์ (mossy forest) ป่ามอสส์มักจะอยู่บนสันเขาที่ซึ่งได้รับความชื้นจากเมฆอย่างมีประสิทธิภาพ[1]

"คาเมรอน" เป็นสถานที่มีเอกลักษณ์เฉพาะเมื่อเทียบกับสถานีเขาอื่นๆ ในมาเลเซีย-ซึ่งมีทางระบายน้ำถึง 8 สายโดยมีแม่น้ำสายหลัก คือ เบอแทม, เทลอม และลีมอย (ภาษามลายู: ซันไก เบอแทม, ซันไก เทลอม และซันไก ลีมอย) จุดที่สูงจะคอยกักเก็บน้ำสำหรับแม่น้ำเขตรัฐปะหังและเขตรัฐเปรัก (ภาษามลายู: ซันไก ปาฮัง และซันไก เปรัก)

โดยรวม สถานที่พักผ่อนส่วนใหญ่ยังคงเป็นป่า (ประมาณ 70%) เส้นทางเดินป่าเป็นเส้นทางที่ผู้เยี่ยมชมสามารถเข้าไปชมวิวทิวทัศน์ น้ำตก และหมู่บ้านพื้นเมือง เส้นทางส่วนใหญ่เริ่มที่ทานะ ราตะ มีเส้นทางมากกว่า 8 เส้นทางให้เลือกขึ้นอยู่กับระยะทางแต่ละเส้นทาง บางเส้นทางใช้เวลานานกว่า 5 ชั่วโมงถึงจะเดินครบ

นอกจากเส้นทางเดินป่าแล้ว ยังมีสถานที่ศักดิ์สิทธ์ที่เป็นที่รู้จักของชนพื้นเมือง. โดยปกติชาวพื้นเมือง หรือ โอแรง แอสรี จะอาศัยอยู่ในป่า โดยพื้นฐานแล้ววิถีการดำเนินชีวิตของพวกเขาดูล้าหลัง แต่ระยะหลังหลายปีพวกเขาได้ย้ายเข้าไปใกล้เมืองมากขึ้นและยังมีบางคนชอบรักษาป่าที่เป็นบ้านเกิดของพวกเขา

ปัจจุบันมีการเปลี่ยนแปลงมากที่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ระหว่างยุคล่าอาณานิคม ประเทศได้พัฒนาให้เป็น "สถานีเนินเขาที่สมบูรณ์คล้ายกับ นูวารา อีลิย่า" ในวันนี้มันต่างจากอดีตแล้ว

ช่วง หลังประกาศอิสรภาพ(1957-1973) สถาที่กว้างใหญ่ถูกเก็บไว้สำหรับเกษตรกรรมและการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน หลังจากปี 1974 พื้นที่ส่วนใหญ่ใช้สำหรับเกษตรกรรม โครงการบ้าน โรงไฟฟ้า กิจการทำไม้ ฟาร์มปศุสัตว์ การก่อสร้างโรงแรม อุตสาหกรรมขนาดย่อม การตั้งถิ่นฐานบ้านเรือง และการสร้างถนน

ไม่ต้องสงสัยความก้าวหน้าที่ซื้อด้วยประโยชน์ทางเศรษฐกิจมาพร้อมกับราคาที่เพิ่มขึ้น ปีที่ผ่านมา "การพัฒนา(ในบริเวณนี้) มีค่าใช้จ่ายในด้านสภาพอากาศและสิ่งแวดล้อมด้วย"