ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 24 จักรวรรดิออตโตมันผ่อนคลายความเข้มงวดในการปกครองคาบสมุทรบอลข่าน แอลเบเนียได้สิทธิปกครองตนเองในฐานะเป็นรัฐอิสระ ช่วงนี้ปัญญาชนในแอลเบเนียเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องเอกราชและจัดตั้งสันนิบาตแห่งพริซเรนเมื่อ พ.ศ. 2421 จนกระทั่งเกิดสงครามบอลข่านในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2454 กลุ่มประเทศพันธมิตรบอลข่าน ได้แก่ บัลแกเรีย เซอร์เบีย กรีซ และมอนเตเนโกรทำสงครามกับจักรวรรดิออตโตมัน แอลเบเนียจึงชิงประกาศเอกราชของตนเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2455 และได้รับการรับรองเมื่อสงครามบอลข่านสิ้นสุดลงในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2456

เมื่อได้รับเอกราช เจ้าชายวิลเฮล์มแห่งราชวงศ์วีดได้เป็นกษัตริย์ปกครองแอลเบเนีย แต่เกิดปัญหาทางการเมืองจนต้องลี้ภัยออกนอกประเทศเมื่อ 7 กันยายน พ.ศ. 2457 ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 1 อิตาลี กรีซ ยูโกสลาเวีย ต่างอ้างสิทธิเหนือแอลเบเนีย แต่เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ประเทศมหาอำนาจในขณะนั้นยังคงรับรอใความเป็นเอกราชของแอลเบเนีย อย่างไรก็ตาม การเมืองภายในแอลเบเนียยังไม่สงบ มีการแย่งชิงกันเป็นรัฐบาลจนกระทั่งเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2464 ประเทศมหาอำนาจจึงตั้งคณะผู้สำเร็จราชการบริหารราชการแผ่นดินปกครองแอลเบเนียจนถึง พ.ศ. 2467 ต่อมาใน พ.ศ. 2468 อาห์เม็ด เบย์โซกูเข้ายึดอำนาจเปลี่ยนการปกครองเป็นระบอบสาธารณรัฐและโซกูเป็นประธานาธิบดี จน พ.ศ. 2471 โซกูจึงตั้งตัวเป็นกษัตริย์ในนามพระเจ้าซ็อกที่ 1 แห่งแอลเบเนีย ปกครองประเทศจนถึง พ.ศ. 2482