ลัทธิองค์รวม (โฮลิสม์) vs ลัทธิลดทอนความเป็นวิทยาศาสตร์ (รีดักชั่น)

การอภิปรายทางวิทยาศาสตร์แบบองค์รวมและการลดทอนตวามเป็นวิทยาศาสตร์มีความครอบคลุมเกี่ยวกับภววิทยา ระเบียบวิธีวิทยา และญาณวิทยา [23] คำถามทั่วไปเกี่ยวข้องกับการพิจารณาว่าวิธีการทำความเข้าใจวัตถุนั้นผ่านการวิเคราะห์ที่สำคัญขององค์ประกอบ (การลดทอน) หรือ 'บริบท' ของส่วนประกอบ (แบบองค์รวม) เพื่อรักษาคุณค่าทางปรากฏการณ์วิทยา [24] นักปรัชญาลัทธิ Holists ยืนยันว่าคุณสมบัติเฉพาะบางอย่างมาจากสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งไม่มีชีวิต เช่น ระบบนิเวศ และลักษณะเหล่านี้ไม่ได้นำมาใช้กับส่วนประกอบที่แยกจากกันอย่างไร การวิเคราะห์เฉพาะส่วนไม่เพียงพอในการรับความรู้ของทั้งหน่วย [23] ในอีกสเปกตรัมหนึ่ง กลุ่มลดทอนความเป็นวิทยาศาสตร์ได้โต้แย้งว่าส่วนต่างๆ เหล่านี้เป็นอิสระจากกัน [25] และความรู้ขององค์ประกอบนั้นให้ความเข้าใจในเอกลักษณ์ของส่วนประกอบ อย่างไรก็ตาม แนวทางนี้ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ เนื่องจากเอกลักษณ์ไม่ได้หมายความเพียงแค่เอกภาพของผลรวมเท่านั้น แต่ยังเป็นการสังเคราะห์ระหว่างส่วนรวมทั้งหมดกับส่วนย่อยต่างๆ

เหตุผลนิยมกับประสบการณ์นิยม

เหตุผลนิยม ภายในนิเวศวิทยาทางวิทยาศาสตร์ วิธีการดังกล่าวยังคงมีความจำเป็นและมีความเกี่ยวข้องในบทบาทของพวกเขาในการสร้างทฤษฎีทางนิเวศวิทยาเพื่อเป็นแนวทาง ระเบียบวิธีที่ใช้ภายใต้แนวทางที่มีเหตุผลเริ่มเด่นชัดในปี ค.ศ. 1920 โดยแบบจำลองโลจิสติกส์ของ Alfred Lotka (1956) และ Vito Volterra (1926) ซึ่งรู้จักกันในชื่อ "สมการ Lotka-Volterra" ประสบการณ์นิยมกำหนดความจำเป็นในการทดสอบเชิงสังเกตและเชิงประจักษ์ ผลลัพธ์ที่ตามมาที่ชัดเจนของกระบวนทัศน์นี้คือการมีอยู่และการใช้ระเบียบวิธีแบบพหุนิยม แม้ว่าจะต้องมีแบบจำลองที่รวมเป็นหนึ่งที่เพียงพอสำหรับการประยุกต์ใช้ในนิเวศวิทยา และยังไม่มีการสร้างทฤษฎีพหุนิยมเช่นกัน