ปรัชญาอินเดีย เป็นประเพณีทางปรัชญาของดินแดนชมพูทวีป จำแนกออกแบ่งกลุ่มที่เชื่อในพระเวท ( อาสติกะ ) และ กลุ่มที่ไม่เชื่อในพระเวท ( นาสติกะ ) สำนักปรัชญาขึ้นอยู่กับหนึ่งในสามเกณฑ์หลัก คือ สำนักที่เชื่อว่าพระเวทเป็นแหล่งความรู้ที่ถูกต้อง สำนักที่เชื่อในการดำรงอยู่ของพรหมันและอาตมัน และสำนักที่เชื่อในชีวิตหลังความตายและเทวดา [1]มีปรัชญาหกสำนักที่สำคัญของฝ่ายพระเวท (อัสติกะ) อินเดียมีปรัชญาฮินดู ซึ่งประกอบไปด้วยนยายะ, ไวเศษิกะ, สางขยะ, โยคะ, มีมางสา และ เวทานตะ และมีปรัชญาอีกห้าสำนักที่สำคัญของฝ่ายนอกพระเวท (นัสติกะ) ได้แก่ ศาสนาเชน, พุทธศาสนา, อจิวิกา, อาจยานะ และ จารวาก อย่างไรก็ตามมีวิธีการจำแนกประเภทในรูปแบบอื่น อย่างเช่น Vidyaranya ระบุถึงสำนักปรัชญาอินเดียสิบหกแห่งโดยรวมถึงสำนักที่อยู่ใน ลัทธิไศวะ และ Raseśvara [2] [3]ปรัชญาอินเดียสำนักหลักส่วนใหญ่ได้รับการกำหนดอย่างเป็นทางการระหว่าง 1,000 ก่อนคริสต์ศักราชถึงต้นศตวรรษของยุคทอง การแข่งขันและการบูรณาการระหว่างสำนักต่างๆที่หลากหลายเป็นไปอย่างเข้มข้นในช่วงปีแห่งการสร้างโดยเฉพาะระหว่าง 800 ปีก่อนคริสต์ศักราชจนถึงคริสต์ศักราชที่ 200 สำนักบางแห่ง เช่น ศาสนาเชน ศาสนาพุทธ สำนักโยคะ ลัทธิไศวะและ สำนักเวทานตะ ยังอยู่รอด แต่สำนักอื่น เช่น อาจนะ, จารวาก และ อาจีวิกะ อยู่ไม่รอด ตำราปรัชญาอินเดียในยุคโบราณและยุคกลาง รวมถึงการอภิปรายอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับ ภววิทยา ( อภิปรัชญา พรหมัน - อาตมัน สูญญตา - อนัตตา ) ความรู้ที่เชื่อถือได้ ( ญาณวิทยา ปรมานัส ) ระบบคุณค่า ( คุณวิทยา ) และหัวข้ออื่น ๆ