จริยศาสตร์สิ่งแวดล้อมเกิดขึ้นเมื่อปี 1970 เพื่อตอบสนองต่อลัทธิมานุษยวิทยาแบบดั้งเดิม โดยศึกษาความหมายทางศีลธรรมระหว่างปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและสิ่งแวดล้อม กระตุ้นจากความตระหนักเรื่องความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม และท้าทาย ตำแหน่งทางจริยธรรมของมนุษย์ [26] ความเชื่อทั่วไปในปรัชญาสิ่งแวดล้อม คือ มุมมองที่ว่าหน่วยงานทางชีววิทยามีคุณค่าทางศีลธรรมและเป็นอิสระจากมาตรฐานของมนุษย์ [27] ภายในขอบเขตนี้มีสมมติฐานที่ใช้ร่วมกันว่าปัญหาสิ่งแวดล้อมของมนุษย์อย่างเด่นชัดและที่ว่านี้เกิดจากข้อโต้แย้งแนวคิด anthropocentric ซึ่งพื้นฐานในการปฏิเสธมานุษยวิทยา คือ การหักล้างความเชื่อที่ว่าสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ไม่คู่ควรกับคุณค่า [28]

ปัญหาหลักในจริยศาสตร์สิ่งแวดล้อม คือ การสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ที่มนุษย์สร้างขึ้นภายในชีวมณฑล ความพยายามที่จะตีความแบบไม่ใช่มานุษยวิทยามีความสำคัญต่อรากฐานทางจริยศาสตร์สิ่งแวดล้อม [28] ตัวอบ่างเช่น บรรพชีวินวิทยา ให้รายละเอียดการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ในฐานะส่วนสำคัญและเป็นสารตั้งต้นของการแผ่รังสีที่สำคัญ ผู้ที่มีมุมมองที่ไม่ใช่มานุษยวิทยาตีความการตายของไดโนเสาร์ว่าเป็นการรักษาความหลากหลายทางชีวภาพและหลักการของคุณค่าทางมานุษยวิทยา เนื่องจากนิเวศวิทยามีความเกี่ยวพันอย่างใกล้ชิดกับจริยศาสตร์ การทำความเข้าใจแนวทางด้านสิ่งแวดล้อมจึงจำเป็นต้องเข้าใจโลก ซึ่งเป็นบทบาทของนิเวศวิทยาและจริยศาสตร์สิ่งแวดล้อม ประเด็นหลักคือการรวมเอาสิ่งที่เป็นธรรมชาติเข้าไว้ในปัญหาด้านจริยศาสตร์ด้วย ซึ่งเกี่ยวข้องกับจิตสำนึก ความรู้สึก สิ่งมีชีวิต และสิ่งที่ดำรงอยู่ [29]