ยุคเมจิ

ตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรในสมัยใหม่ ถูกสถาปนาขึ้นในปี ค.ศ. 1885 หลังจากที่รัฐบาลเมจิได้จัดตั้งคณะรัฐมนตรีญี่ปุ่น แต่อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น ได้ถูกแยกออกจากการบริหารของคณะรัฐมนตรี และให้ไปปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้ให้คำปรึกษาส่วนพระองค์ของพระจักรพรรดิแทน นอกจากนี้ผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น ยังต้องรับผิดชอบในส่วนของเอกสารต่าง ๆ ของพระจักรพรรดิ เช่น พระราชหัตถเลขา พระบรมราชโองการ อีกทั้งฎีกาที่ส่งไปถวายพระจักรพรรดิและส่งไปยังศาล ก็ได้รับการรับผิดชอบจากผู้รักษาพระราชลัญจกร รวมทั้งการส่งพระราชหัตถเลขาและจดหมายตอบฎีกาที่ส่งไปถวายและไปยังศาลด้วยเช่นกัน

เมื่อสภาองคมนตรีถูกก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1888 ผู้รักษาพระราชลัญจกรก็ยังคงมีบทบาทในการให้คำปรึกษาส่วนพระองค์ โดยระหว่างองคมนตรีกับผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น ผู้รักษาพระราชลัญจกรจะแตกต่างกันในด้านของความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างพระจักรพรรดิ โดยจะได้รับความไว้วางใจเป็นพิเศษ

ในปี ค.ศ. 1907 ตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรได้ถูกขยายขึ้นไปเป็น สำนักงานสมุหพระราชลัญจกร (ญี่ปุ่น: 内大臣府 โรมาจิ: ไนไดจิง-ฟุ) โดยมีหัวหน้าเลขานุการ 1 คน เลขานุการ 3 คน และผู้ช่วยเลขานุการ 6 คน เพื่อช่วยเหลือปริมาณงานเอกสารที่เพิ่มมากขึ้นโดยส่งผ่านไปยังตำแหน่ง เก็นโร

ยุคโชวะ

ภายหลังจากการเริ่มเข้าสู่รัชสมัยของ สมเด็จพระจักรพรรดิฮิโระฮิโตะในปี ค.ศ. 1925 สำนักงานและตำแหน่งของผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น เริ่มกลายมาเป็นตำแหน่งที่มีความสำคัญมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยมีค่าใช้จ่ายสำหรับการทำงานมาจากสำนักนายกรัฐมนตรี จากการแย่งชิงทางการเมืองภายในสภาไดเอ็ตของญี่ปุ่นนั้น ได้ช่วยส่งเสริมให้ตำแหน่งของผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น มีอำนาจที่มากขึ้น

สำนักงานสมุหพระราชลัญจกรได้ถูกยกเลิกอย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1945 โดยตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรได้ถูกยกเลิกไปโดยรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1946 ดังนั้น ฟุจิตะ ฮิซาโนริ จึงเป็นจางวางใหญ่คนสุดท้ายที่มีตำแหน่งเป็นผู้รักษาพระราชลัญจกร

ปัจจุบัน พระราชลัญจกรนั้นถูกเก็บรักษาไว้และอยู่ในการกำกับดูแลของ จางวางญี่ปุ่น