ในปีพ.ศ. 2465 ด้วยการผ่อนคลายความตึงเครียดระหว่างกลุ่มอินเทกราลิสโม ลูซิตาโนกับอดีตพระเจ้ามูเอลที่ 2 และทรงมีพระราชประสงค์ว่าการอภิเษกสมรสของพระองค์กับพระนางออกัสตา วิกตอเรียจะไม่มีรัชทายาท โดยอดีตพระเจ้ามานูแวลทรงกล่าวถึงฝ่ายสมบูรณาญาสิทธิ์ถึงจุดเริ่มต้นของสายพระราชสันตติวงศ์ของอดีตพระเจ้ามิเกล ในการพบปะที่ปารีส พ.ศ. 2465 โดยมีตัวแทนของพระองค์คือ แอเรส เด ออร์เนลาส และตัวแทนจากฝ่ายมิเกลลิสต์คือ เจ้าหญิงอเดลกุนเดส ดัสเชสแห่งกีมาเรซ พระราชธิดาพระองค์หนึ่งในอดีตพระเจ้ามิเกลและเป็นพระปิตุจฉาในผู้อ้างสิทธิขณะนั้น เจ้าหญิงทรงเรียกพระองค์เองว่า ดัสเชสแห่งกีมาเรซ และทรงเป็นผู้ดูแลดูอาร์เต นูโน ดยุกแห่งบรากังซา ผู้อ้างสิทธิในขณะนั้น ตัวแทนทั้งสองได้ตกลงกันในเรื่องของรัชทายาท ซึ่งสิทธิในราชบัลลังก์โปรตุเกสจะผ่านไปยังดูอาร์เต นูโน ในขณะนั้นฝ่ายสนับสนุนราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงเพราะถือเป็นการปฏิเสธข้อกฎหมายทั้งหมดที่บัญญัติขึ้นในสมัยราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญที่ปกครองโปรตุเกสจนกระทั่งพ.ศ. 2453 ฝ่ายอินเทกราลิสต์ก็ยังไม่ตกลง ข้อตกลงจึงล้มเหลวในการอ้างอิงถึงการฟื้นฟูราชาธิปไตยดั้งเดิมขึ้นมาอีกครั้งซึ่งเป็นสิ่งที่กลุ่มอินเทกราลิสโมยังคงยืนกรานโดยพื้นฐาน กลุ่มอินเทกราลิสโม ลูซิตาโนจึงระงับการสนับสนุนที่จะฟื้นฟูราชบัลลังก์ และในเดือนกันยายน พ.ศ. 2465 เจ้าหญิงอเดลกุนเดสจึงมีลายพระหัตถ์ถึงอดีตพระเจ้ามานูแวล ซึ่งเป็นพระญาติ โดยทรงปฏิเสธข้อตกลงในการดำเนินการในหนังสือพิมพ์รัฐธรรมนูญ (Constitutional Newspaper) (หน้ากระดาษของกลุ่มอินเทกราลิสโมถูกปิดเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลง) และการขาดแคลนการสนับสนุนของกลุ่มอินเทกราลิสโม เรื่องนี้ได้จบลงด้วยดีจากการไกล่เกลี่ยที่ยังไม่สมบูรณ์ระหว่างราชวงศ์บรากังซาทั้งสองสายสันตติวงศ์ เหตุการณ์นี้ไม่ได้หยุดดูอาร์เต นูโนถึงการใช้พระอิสริยยศ "ดยุกแห่งบรากังซา" ในฐานะที่ทรงเป็นรัชทายาทโดยชอบธรรมของพระเจ้ามานูแวลที่ 2