พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 เป็นพระราชโอรสองค์ที่สี่ในพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 1 และ สมเด็จพระราชินีเอเลเนอร์แห่งคาสตีลพระมเหสีองค์แรก เสด็จพระราชสมภพที่ปราสาทคาร์นาร์ฟอน เกว็นเน็ด เวลส์ และเป็นเจ้าชายอังกฤษองค์แรกที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าชายแห่งเวลส์ซึ่งได้รับการอนุมัติเป็นทางการโดยรัฐสภาลิงคอล์นเมื่อวันที่ 7 ธันวาคม ค.ศ. 1301

พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 กลายมาเป็นรัชทายาทเมื่อพระชนมายุเพื่งได้ไม่กี่เดือนหลังจากที่อังฟองโซ เอิร์ลแห่งเชสเตอร์ พระเชษฐาสิ้นพระชนม์ พระราชบิดาทรงเป็นนักรบที่กล้าหาญทรงฝึกเอ็ดเวิร์ดในยุทธิวิธีการสงครามและการปกครองด้วยพระองค์เองตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ สิ่งที่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 1 ทรงทำในสมัยนั้นถือกันว่าเป็นงานที่ต่ำต้อยกว่าที่ควรของพระองค์

กล่าวกันว่าสาเหตุที่ทรงมีพฤติกรรมที่ไม่เป็นที่ยอมรับของสังคมเพราะความกดดันจาการเลี้ยงดูของพระราชบิดา พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 ทรงร่วมเดินทางไปในการรณรงค์กับชาวสกอต แต่แม้ว่าจะทรงเข้าร่วมการสงคราม ก็มิได้ทำให้เปลื่ยนพระนิสัยที่ทรงเป็นผู้ชอบการใช้ชีวิตอย่างหรูหราฟุ้งเฟ้อซึ่งทรงดำเนินเช่นนั้นจนตลอดพระชนมายุ[ต้องการอ้างอิง] พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 1 ทรงขับเพียร์ส เกฟสตัน (Piers Gaveston) ขุนนางจากแกสโคนีในฝรั่งเศสผู้มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับเอ็ดเวิร์ดจากราชสำนักเมื่อเอ็ดเวิร์ดพยายามมอบตำแหน่งที่เป็นตำแหน่งสำหรับเจ้านายเท่านั้นให้กับเพียร์ส

พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 1 เสด็จสวรรคตระหว่างการเดินทางไปรณรงค์ในสงครามกับชาวสกอตอีกครั้งหนึ่งเมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม ค.ศ. 1307 ก่อนที่จะสวรรคตมีพระราชโองการให้เอ็ดเวิร์ดให้ต้มร่างของพระองค์ให้เหลือแต่กระดูกและนำเดินทัพต่อจนกว่าชาวสกอตจะพ่ายแพ้ เอ็ดเวิร์ดมิได้ทรงทำตามพระราชโองการแต่นำพระราชบิดากลับไปฝังที่เวสท์มินสเตอร์แอบบี โดยมีคำจารึกว่า “นี่คือร่างของเอ็ดเวิร์ดที่ 1 ผู้ปราบชาวสกอต” (Here lies Edward I, the Hammer of the Scots) (Hudson & Clark 1978:46) หลังจากนั้นเอ็ดเวิร์ดก็เรียกเพียร์ส เกฟสตันกลับมายังราชสำนัก และทรงถอยทัพกลับจากการรณรงค์สกอตแลนด์ในปีเดียวกัน