ภาพนี้ก็เช่นเดียวกับภาพ “ลูกสาวของเอ็ดเวิร์ด ดาร์ลีย์ บอยท์” และ “นักเต้นรำสเปน” (El Jaleo) ที่แสดงในงานนิทรรศการในปีก่อนหน้านั้น ซาร์เจนท์เลือกผ้าใบผืนใหญ่ที่จงใจจะให้เตะตาผู้เข้าชมนิทรรศการอย่างแน่นอน การวางท่าเป็นท่าที่ต่างไปจากภาพร่างที่วาดเตรียมไว้ก่อหน้านั้น ร่างของเวอร์จินียืนหันมาทางซาร์เจนท์แต่ใบหน้าหันไปทางอื่น แขนขวาเท้าโต๊ะเล็กน้อยเพื่อรับน้ำหนัก การวางท่าเป็นการเน้นรูปทรงอันงดงามของผู้เป็นแบบ[10] ส่วนเขียนผิวที่ขาวผิดธรรมชาติซาร์เจนท์ใช้สีขาวตะกั่ว, rose madder, แดงชาด, เขียวอมน้ำเงิน (viridian) และสีดำกระดูกในการเขียน[11]

แม้ว่าจะตกลงกันได้แล้วในการวางท่าและงานเขียนที่เริ่มขึ้นไปแล้ว แต่ความคืบหน้าของการเขียนก็เป็นไปอย่างเชื่องช้า เมื่อมาถึงฤดูใบไม้ร่วงซาร์เจนท์จึงมีความรู้สึกว่าเขียนเสร็จ[12]