ประเทศญี่ปุ่นประสบกับแผ่นดินไหวกว่า 400 ครั้งในทุกวัน[4] แม้ว่าส่วนใหญ่จะอยู่ในขนาด "0" ชินโดะหรือน้อยกว่านั้นและสามารถตรวจจับได้เฉพาะเครื่องตรวจเท่านั้น

สำนักงานอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้เริ่มกำหนดสี่ขั้นตอนชินโดะครั้งแรกในปี พ.ศ. 2427 ด้วยสี่ระดับคือ: 微 (เงียบ), 弱 (อ่อน), 強 (แรง), และ 烈 (รุนแรง)

ในปี พ.ศ. 2441 ระบบมาตราได้เปลี่ยนเป็นระบบตัวเลข โดยกำหนดระดับการเกิดแผ่นดินไหวเป็นระดับ 0 – 7

ในปี พ.ศ. 2451 ระดับของมาตรานี้ได้รับการอธิบายให้ละเอียดขึ้น และการระบุระดับจะขึ้นอยู่กับผลกระทบกับผู้คน โดยสเกลนี้เป็นที่นิยมแพร่หลายในสมัยเมจิ และได้รับการแก้ไขในสมัยโชวะโดยมีการแก้ไขคำอธิบายใหม่ทั้งหมด

หลังจากการเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ฮันชิง พ.ศ. 2538 ระดับ "5" และ "6" ถูกแบ่งออกเป็นสองระดับ ทำให้กลายเป็น 10 ระดับแผ่นดินไหวโดย: 0–4, อ่อน/แรง 5 （５弱、５強）, อ่อน/แรง 6 （６弱、６強） และ 7

โดย ชินโดะ ได้มีการนำมาใช้ในประเทศญี่ปุ่นตั้งแต่ปี พ.ศ. 2539 โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรอีกเลย[5][6]