ตามคำกล่าวของ รอน บอร์ช มือปืนกราดยิงมักมีแนวโน้มที่จะไม่ยอมเจรจาต่อรอง โดยมือปืนมักจะฆ่าคนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และมักจะได้รับความโด่งดังในทางลบ โดยทั่วไปแล้วมือปืนกราดยิงจะไม่ปักหลักต่อสู้กับเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายที่ตอบสนองและตอบโต้ ทำให้มีเพียงเจ้าหน้าที่รักษากฎหมายเพียงไม่กี่คนที่ได้รับบาดเจ็บจากการตอบสนองเหตุมือปืนกราดยิง และการโต้ตอบนี้เองข้องเจ้าหน้าที่ทำให้มีคนถูกสังหารน้อยลง[23] จากที่กล่าวข้างต้น เมือมือปืนกราดยิงต้องเผชิญหน้ากับหน่วยบังคับใช้กฎหมายที่จัดกำลังมาตอบโต้และเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่สามารถหลบหนีได้ มือปืนกราดยิงมักจะฆ่าตัวตาย และเมื่อพลเรือน หรือแม้แต้พลเรือนไร้อาวุธต่อต้านมือปืนกราดยิงก็จะต้องเผชิญหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้[24]

การวิเคราะห์ทางสถิติของบอร์ช ได้แนะนำกลยุทธ์: การตอบโต้เชิงรุก สำหรับหน่วยบังคับใช้กฎหมาย ยุทธวิธีเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในการตอบสนองเหตุและติดตามมือปืนโดยไม่ชักช้า โดยการจัดทีมตอบสนองที่ยุ่งยากทำให้เกิดความล้มเหลวในการตอบสนองต่อเหตุการณ์ซึ่งผู้ก่อเหตุมีความเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาอย่างรวดเร็ว รวมถึงล้มเหลวในการเข้าใจลักษณะของภัยคุกคามที่อาจเกี่ยวข้อง

สำหรับพลเรือน เมื่อมีความจำเป็นหรือไม่สามารถละจากไปได้ทัน อาณัติทางยุทธวิธีคือการโจมตีผู้โจมตี ซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่ถูกพิสูจน์มาแล้วว่าประสบความสำเร็จในเหตุการณ์ต่าง ๆ ตั้งแต่ นอรินา เบนท์เซล (วิลเลียม มิคาเอล สแตนเควิคซ์) ใน เพนซิลเวเนีย และ บิล แบดเจอร์ ใน แอริโซนา (เหตุยิงกันในทูซอน พ.ศ. 2554) ไปจนถึง เดวิด เบนเก ใน โคโลราโด