จ้าว (จีนตัวย่อ: 赵; จีนตัวเต็ม: 趙; พินอิน: Zhào) เป็นรัฐจีนโบราณหนึ่งในเจ็ดรัฐใหญ่แห่งยุครณรัฐ (戰國時代) เกิดขึ้นเมื่อรัฐจิ้นแยกออกเป็นสามรัฐ คือ รัฐจ้าว, รัฐหาน (韓國), และรัฐเว่ย (魏國) เมื่อศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล จากนั้น รัฐจ้าวปฏิรูปทหารในรัชสมัยพระเจ้าจ้าวอู่หลิง (趙武靈王) ทำให้แข็งแกร่งขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ แต่ภายหลังพ่ายแพ้ยับเยินให้แก่รัฐฉิน (秦國) ในยุทธการที่ฉางผิง (長平之戰) และถูกผนวกอาณาเขตของรัฐจ้าว ประกอบด้วย ดินแดนซึ่งปัจจุบันเป็นมองโกเลียใน, เหอเป่ย์, ชานซี, และฉ่านซี รายล้อมด้วยดินแดนของรัฐฉิน, รัฐเว่ย์, ซฺยงหนู (匈奴), และหานตาน (邯郸)รัฐจ้าวเป็นที่กำเนิดของเชิ่น เต้า (慎到) นักนิติปรัชญา, กงซุนหลง (公孫龍) นักตรรกวิทยา, และสฺวินข้วง (荀況) ปรัชญาเมธีลัทธิขงจื๊อ[1]