ลี-เอ็นฟิลด์เป็นปืนไรเฟิลแบบลูกเลื่อน,แบบซองกระสุนและยิงซ้ำได้อย่างรวดเร็ว(repeating rifle) มันเป็นอาวุธปืนหลักที่ถูกใช้งานโดยกองทัพจักรวรรดิบริติชและเครือจักรภพในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 มันเป็นปืนไรเฟิลมาตรฐานของกองทัพบริติชจากการใช้อย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1895 ถึง 1957.มันได้ถูกเรียกว่า SMLE,ซึ่งย่อคำมาจาก "Short Magazine Lee-Enfield".มันได้รับการออกแบบมาจาก ลี-เม็ทฟอร์ด(Lee–Metford ซึ่งถูกใช้งานโดยกองทัพบริติชในปี ค.ศ. 1888),ลี-เอ็นฟิลด์ได้เข้ามาแทนที่ปืนไรเฟิลรุ่นก่อนอย่าง มาร์ตินี่-เฮนรี่(Martini–Henry), มาร์ตินี่-เอ็นฟิลด์(Martini–Enfield)และลี-เม็ทฟอร์ด.มันเป็นแบบกล่องตลับกระสุนแบบสิบนัดซึ่งบรรจุด้วยตลับกระสุนบริติซ.303ด้วยมือจากด้านบน,แต่ละรอบหนึ่งในเวลาหรือวิธีจากชาร์จแบบห้านัด.ลี-เอ็นฟิลด์เป็นอาวุธรุ่นมาตรฐานจากบริษัทผลิตไรเฟิลให้กับกองทัพบริติซและประเทศเครือจักรภพอื่นๆทั้งในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและครั้งที่สอง.(กลุ่มประเทศเครือจักรภพเหล่านี้ได้แก่ ออสเตรเลีย, นิวซีแลนด์, แคนนาดา อินเดีย และแอฟริกาใต้และอื่นๆ).แม้ว่าจะถูกแทนที่อย่างเป็นทางการในสหราชอาณาจักรด้วยปืนไรเฟิล L1A1 SLR ในปี ค.ศ. 1957.มันยังคงถูกใช้งานในอังกฤษตั้งแต่ต้น/กลาง-ปี 1960 และกระสุนขนาด 7.62 มิลเมตรของไรเฟิลซุ่มยิงแบบ 42 (L42)ยังคงถูกใช้งานจนถึงปี ค.ศ. 1990.ในฐานะที่เป็นปืนไรเฟิลทหารราบรุ่นมาตรฐาน,ยังคงพบในการใช้งานในกองทัพของบางประเทศในเครือจักรภพ,ที่น่าสนใจจากตำรวจจากบังกลาเทศ,ซึ่งได้ถูกใช้งานเป็นปืนไรเฟิลแบบลูกเลือนทางทหารที่ยาวนานที่สุดครั้งที่สองในการใช้งานอย่างเป็นทางการ ต่อมาภายหลังเป็นโมซิน-นากองท์.หน่วยสำรองเรนเจอร์แคนนาดายังคงใช้ปืนไรเฟิลเอ็นฟิลด์,ด้วยแผนที่จะมีการเปลี่ยนอาวุธใหม่ในช่วงปี ค.ศ. 2017-2018 ด้วยปืนใหม่จากบริษัทผลิตอาวุธของซาโก้(SAKO)รุ่น โคลท์ ซี-19.การผลิตของลี-เอ็นฟิลด์ทั้งหมดอยู่ที่ประมาณกว่า 17 ล้านกระบอกไรเฟิล.ลี-เอ็นฟิลด์ได้ใช้ชื่อจากผู้ออกแบบระบบไรเฟิลแบบลูกเลื่อน-เจมส์ ปารีส ลีและโรงงานซึ่งได้รับการออกแบบให้เป็นโรงงานหลวงผลิตอาวุธขนาดเล็ก(Royal Small Arms Factory)ในเมืองเอ็นฟิลด์,ในออสเตรเลีย, แคนนาดา, นิวซีแลนด์, แอฟริกาใต้ และอินเดีย ปืนไรเฟิลได้กลายเป็นที่รู้จักกันในตัวอย่างจาก""สาม-โอ-สาม"หรือ"สาม-ศูนย์-สาม".