กรมการศาสนาระบุว่าวัดน้ำรอบตั้งวัดเมื่อ พ.ศ. 1890 ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อ พ.ศ. 1901 ส่วนขอมูลจากหนังสือ บุดวัดน้ำรอบ ระบุว่าสร้างมาตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา มีตำนานเล่าว่าได้สร้างวัดน้ำรอบพร้อมกับวัดเขาพระอานนท์ วัดถ้ำสิงขร และเคยเป็นวัดหลวงมาก่อนแต่ถูกทิ้งร้างไปจนกระทั่งถึงสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงมีพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้หลวงวิจารธาวุธ กรมพระกลาโหมเป็นแม่กองเดินสำรวจรังวัดหัวเมืองปักษ์ใต้ จะยกพระพุทธศาสนาขึ้นหลวงวิจารธาวุธเป็นแม่กอง สืบถามเถ้าแก่ผู้ใหญ่บ้านให้รู้ว่าสมเด็จพระมหากษัตริย์แต่ก่อนสืบมาทรงพระราชศรัทธาอุทิศถวายที่ดินเป็นวัดปู่ย่าตายายได้บอกเล่าต่อ ๆ กันมาว่าเดิมวัดชื่อ วัดหัววังน้ำรอบ มีราชาคณะพระครูหาได้ขึ้นแก่ราชาคณะวัดหัวเมืองไชยาไม่แต่ขึ้นแก่ราชาคณะเมืองนครศรีธรรมราช พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ พระราชทานพระพุทธรูปหล่อทรงเครื่องให้แก่วัดน้ำรอบ 2 องค์ คือ พระพุทธรูปเงินสูง 2 ศอกหล่อหนักห้าชั่ง กับพระมณฑปสองยอดทรงกัลปนาที่ดินแก่วัดพร้อมถวายข้าพระ 500 คน[1] บริเวณใกล้เคียงวัดเป็นที่ราบต่ำในฤดูฝนน้ำมักท่วมจึงเรียกว่า วัดน้ำรอบ[2]