แม้ว่าการสร้างงานศิลปะแฟนตาซีจะต้องใช้ความเชี่ยวชาญทางเทคนิคของผู้สร้าง และแม้ว่าจะเป็นศิลปะที่นิยมกันอย่างแพร่หลาย แต่ศิลปะแฟนตาซีก็ยังไม่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของบัญญัติตะวันตก (Western canon) หรือเป็นงานประเภทวิจิตรศิลป์ที่ยังคงไม่มีแขวนแสดงในห้องแสดงภาพ หรือยังไม่ได้รับเงินทุนสนับสนุนจากรัฐบาล หรือยังไม่เป็นหลักสูตรการเรียนในสถาบันศึกษาและอื่น ๆ

งานไม่กี่ชิ้นที่เป็นงานที่เข้าขั้นโดยเฉพาะงานเหนือจริงหรือพรีราฟาเอลไลท์ มีลักษณะเดียวกับศิลปะแฟนตาซีหลายอย่าง เช่นงานเขียน “ปราสาทในพิรานีส” โดย จิตรกรเบลเยียม เรอเน มากริต หรือ “เลดี้แห่งชาลอตต์” โดย จิตรกรชาวอังกฤษ จอห์น วิลเลียม วอเทอร์เฮาส์ ก็แทบจะแน่นอนว่าจัดอยู่ในประเภทศิลปะแฟนตาซีได้ ถ้าเป็นภาพที่เขียนในปัจจุบัน งานเขียนชิ้นหลังนี้ก็เช่นเดียวกับศิลปะแฟนตาซีตรงที่เป็นงานที่เขียนจากจินตนการที่มาจากงานวรรณกรรม ที่ในกรณีนี้คือมาจากโคลงชื่อเดียวกันโดยลอร์ดอัลเฟรด เทนนีสัน

ศิลปินศิลปะแฟนตาซีผู้อื่นใช้ขบวนการศิลปะอาร์ตนูโวและขบวนการศิลปะของวัฒนธรรมชั้นสูงที่พยายามดิ้นรนให้ศิลปะแฟนตาซีหรือศิลปะนางฟ้าได้รับการพิจารณาและได้รับการยอมรับกันว่าเป็นศิลปะได้ระดับโดยสถาบันศิลป์ต่าง ๆ

ฟีนุคาเนบรรยายลักษณะงานศิลปะของตนเองว่ามีลักษณะแบบ “ยุคกลางใหม่” (Neo-Medieval) แทนที่จะใช้คำหลีกเลี่ยงว่าเป็น “ศิลปะแฟนตาซี” การนิยามว่าศิลปะใดถือว่าเป็นศิลปะของวัฒนธรรมชั้นสูง หรือศิลปะใดไม่ถือว่าเข้าขั้นเป็นปัญหาใหญ่ที่จิตรกรผู้มีชื่อเสียงเช่น โรงเรียนกลาสโกว์ ที่ถือกันว่าเป็นกลุ่มศิลปินที่ด้อยกว่ามาตรฐานในสมัยที่รุ่งเรืองอยู่