สถาปัตยกรรมโมกุล (Mughal Architecture) เป็นรูปแบบหนึ่งของสถาปัตยกรรมอินโด-อิสลาม (Indo-Islamic architecture) ซึ่งพัฒนาขึ้นในสมัยโมกุล ราวคริสต์ศตวรรศที่ 16 ถึง 18 ซึ่งมีอาณาเขตในบริเวณอนุทวีปอินเดีย สถาปัตยกรรมแบบนี้เป็นการผสมผสานระหว่างสถาปัตยกรรมดั้งเดิมของจักรวรรดิก่อน ๆ ในอินเดีย เช่น สถาปัตยกรรมอิสลาม สถาปัตยกรรมเปอร์เซีย สถาปัตยกรรมตุรกี และ สถาปัตยกรรมอินเดีย ลักษณะสำคัญคือโดมทรงบัลบัสขนาดใหญ่ หอมินาเรตที่ขอบบาง โถงขนาดมหึมา ทางเข้าที่เป็นหลังคาทรงโค้ง และการตกแต่งที่วิจิตรจักรวรรดิโมกุลสถาปนาขึ้นหลังชัยชนะของจักรพรรดิบาบูร์ ในปี 1526 ขณะครองราชย์ พระองค์ทรงสนพระทัยในการก่อสร้างสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ซึ่งส่วนมากถูกทำลายลงไปแล้ว ต่อมาในรัชสมัยของจักรพรรดิอัคบาร์ เป็นยุคที่มีการพัฒนาและสร้างสิ่งก่อสร้างด้วยสถาปัตยกรรมโมกุลอย่างรวดเร็วและมีจำนวนมาก ผลงานชิ้นสำคัญ เช่น ป้อมอัครา เมืองในป้อมปราการ "ฟเตหปุระสีกรี" และป้อมปราการของเมือง "Buland Darwaza" และในรัชสมัยของจักรพรรดิชะฮันคีร์มีดำริสร้าง สวนชาลิมาร์ (กัศมีร์)จุดสูงสุดของสถาปัตยกรรมโมกุลคือรัชสมัยของจักรพรรดิชาห์ชะฮัน ผู้ดำริสร้างทัชมาฮาล[1] ป้อมแดง มัสยิดจามา สวน สวนชาลิมาร์ (ลาฮอร์) หลังพระองค์สิ้นพระชนม์ จักรวรรดิได้เสื่อมถอยลงพร้อมกับสถาปัตยกรรมโมกุล