อาการภัตตาคารจีน (อังกฤษ: Chinese restaurant syndrome) เชื่อว่าเป็นอาการที่เกิดจากการแพ้ผงชูรส ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1968 โรเบิร์ต โฮ แมน ควอก (Robert Ho Man Kwok) เขียนจดหมายถึงวารสารการแพทย์นิวอิงแลนด์ ประดิษฐ์คำว่า "อาการภัตตาคารจีน" ซึ่งเขาอ้างในจดหมายว่าผมได้ประสบอาการประหลาดเมื่อใดก็ตามที่ผมออกไปรับประทานในภัตตาคารจีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งภัตตาคารที่เสิร์ฟอาหารจีนตอนเหนือ อาการนี้ ซึ่งโดยปกติเริ่มขึ้น 15 ถึง 20 นาทีหลังผมเริ่มรับประทานอาหารจานแรก กินเวลานานประมาณสองชั่วโมง โดยไม่มีผลกระทบตกค้าง เครื่องแสดงที่เด่นชัดที่สุดคือ อาการชาที่หลังคอ และค่อย ๆ ลามไปทั้งแขนและหลัง อ่อนเพลียทั่วไปและใจสั่น [1]ใน ค.ศ. 1969 "อาการภัตตาคารจีน" คาดว่าน่าจะมาจากสารเสริมรสกลูตาเมตส่วนใหญ่เป็นเพราะบทความที่มีการอ้างอิงอย่างกว้างขวาง "โมโนโซเดียม แอล-กลูตาเมต: เภสัชวิทยาและบทบาทในอาการภัตตาคารจีน" (Monosodium L-glutamate: its pharmacology and role in the Chinese Restaurant Syndrome) ซึ่งตีพิมพ์ในวารสารไซแอนซ์[2] อาการนี้มักย่อเป็น CRS และภายหลังเป็นที่รู้จักกันในชื่อ "อาการภัตตาคารจีน" และ "กลุ่มอาการโมโนโซเดียมกลูตาเมต"อาการซึ่งคาดว่ามาจากอาการภัตตาการจีนนั้นค่อนข้างสามัญและไม่เจาะจง อาการเหล่านี้มีทั้งความรู้สึกแสบร้อน (burning sensation), ชา, เป็นเหน็บ (tingling), รู้สึกอุ่น (feelings of warmth), หน้ากดหรือแน่น (facial pressure or tightness), เจ็บที่หน้าอก, ปวดศีรษะ, คลื่นไส้, หัวใจเต้นเร็ว, หลอดลมหดเกร็ง (bronchospasm) ในผู้ที่เป็นโรคหืด, ง่วงซึม และอ่อนเพลีย[3]ขณะที่หลายคนเชื่อว่า โมโนโซเดียมกลูตาเมตเป็นสาเหตุของอาการเหล่านี้ แต่ไม่สามารถแสดงถึงความเชื่อมโยงภายใต้เงื่อนไขที่ควบคุมอย่างเข้มงวดเลย แม้แต่ในการศึกษากับผู้ที่ถูกชวนให้เชื่อว่าพวกเขารู้สึกไวต่อผงชูรสก็ตาม[4][5][6][7] การควบคุมอคติเชิงทดลองครบครันรวมทั้งการออกแบบการทดลองที่มียาหลอกเป็นตัวควบคุมและการนำไปใช้ในแคปซูลเพราะรสที่ยังกรุ่นอยู่ในปาก (after-taste) ที่เข้มและเป็นเอกลักษณ์ของกลูตาเมต[4]