อาณาจักรรีวกีว (ญี่ปุ่น: 琉球王国 Ryūkyū Ōkoku; รีวกีว: 琉球國 Ruuchuu-kuku; จีนตัวเต็ม: 琉球國; จีนตัวย่อ: 琉球国; พินอิน: Liúqiú Guó; ค.ศ. 1429 — 1879) เป็นรัฐเอกราช ครอบครองหมู่เกาะรีวกีว (ญี่ปุ่น: 琉球諸島 โรมาจิ: Ryūkyū Shotō) เกือบทั้งหมดตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 - 19ชื่อของอาณาจักรรีวกีวปรากฏในเอกสารต้นกรุงรัตนโกสินทร์ว่า ลิชี่ว (ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์)[1] หรือ ลิ่วขิ่ว (โคลงภาพคนต่างภาษา)[2]กษัตริย์ของอาณาจักรรีวกีวได้รวบรวมเกาะโอะกินะวะ (ญี่ปุ่น: 沖縄島 โรมาจิ: Okinawa-jima) ให้เป็นปึกแผ่น และขยายอาณาเขตไปถึงหมู่เกาะอะมะมิ (ญี่ปุ่น: 奄美諸島 โรมาจิ: amami shotō) (ปัจจุบันอยู่ในเขตจังหวัดคะโงะชิมะ (ญี่ปุ่น: 鹿児島県 โรมาจิ: Kagoshima-ken) และหมู่เกาะซะกิชิมะ (ญี่ปุ่น: 先島諸島 โรมาจิ: Sakishima shotō) ใกล้กับเกาะไต้หวัน แม้ว่าจะเป็นอาณาจักรเล็ก ๆ แต่ก็มีบทบาทสำคัญทางด้านการค้าทางทะเลในยุคกลางของเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้