อาการมักเกิดอย่างรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาทีเมื่อระดับเซโรโทนินเกินมีอาการหลายอย่างที่พบอาการแบบอ่อนอาจจะรวมหัวใจเต้นเร็ว (tachycardia) สั่น เหงื่อออก รูม่านตาขยาย กล้ามเนื้อกระตุกรัว (myoclonus) และไวรีเฟล็กซ์[4]แต่ว่า อาการหลายอย่างเหล่านี้อาจเป็นผลข้างเคียงของยา หรือผลปฏิสัมพันธ์ของยา ไม่ใช่ผลการเพิ่มระดับเซโรโทนินโดยตรงของยายกตัวอย่างเช่น การสั่นเป็นผลข้างเคียงสามัญของฤทธิ์ยา MDMA ต่อระบบโดพามีน และการไวรีเฟล็กซ์ก็เป็นผลของการได้ยาต้านเซโรโทนิน (serotonin agonists)

อาการปานกลางอาจจะเพิ่มความผิดปกติเช่นเสียงจากทางเดินอาหารที่ทำงานเกิน ความดันโลหิตสูง และตัวร้อนเกินซึ่งอาจสูงถึง 40 °Cรีเฟล็กซ์ที่ไวเกินและอาการโคลนัสอาจเป็นที่ขามากกว่าอวัยวะเบื้องบนความเปลี่ยนแปลงทางจิตใจรวมทั้งประสาทสัมผัสไว (hypervigilance) หรือนอนไม่หลับบวกกับความกระวนกระวาย (Psychomotor agitation)[4]

อาการที่รุนแรงรวมทั้งหัวใจเต้นเร็วมากและความดันโลหิตสูงที่อาจทำให้ช็อกอุณหภูมิร่างกายอาจสูงถึง 41.1 °C ในกรณีที่เสี่ยงต่อชีวิตความผิดปกติอื่น ๆ รวมทั้งภาวะเลือดเป็นกรดเมตะบอลิก, การเสียกล้ามเนื้ออย่างทั่วไป (rhabdomyolysis), การชัก, ไตวาย และภาวะเลือดแข็งตัวในหลอดเลือดแบบแพร่กระจายซึ่งปกติล้วนแต่เป็นผลของตัวร้อนเกิน[4][7]

อาการเหล่านี้บ่อยครั้งจัดเป็นความผิดปกติทางคลินิก 3 หมวด คือ[4][8]

• ผลต่อการรู้คิด: ปวดหัว กระวนกระวาย อาการเกือบฟุ้งพล่าน (hypomania) สับสน ประสาทหลอน โคม่า
• ผลต่อระบบประสาทอิสระ: สะท้าน (shivering) เหงื่อออก อุณหภูมิเกิน หลอดเลือดตีบ (vasoconstriction) หัวใจเต้นเร็ว (tachycardia) คลื่นไส้ ท้องร่วง
• ผลต่อระบบประสาทกาย (Somatic nervous system): กล้ามเนื้อกระตุกรัว (myoclonus) ไวรีเฟล็กซ์ (ปรากฏเป็นอาการโคลนัส) สั่น (tremor)