ในตลอดพระชนม์ชีพของกษัตรีองค์มีด้วยความทรงจำเกี่ยวกับความตายและการเสื่อมเสียชื่อเสียงเป็นเวลากว่า 20 ปี พระบาทสมเด็จพระนโรดม บรมรามเทวาวตาร ทรงปล่อยให้พระนางอยู่ในความดูแลของข้าราชบริพารเก่าแก่เมื่อพระองค์และราชสำนักได้ย้ายไปที่พนมเปญ ที่เมืองอุดง กษัตรีองค์มีทรงเชื่อว่าพระนางยังคงมีเกียรติยศอยู่บ้างและข้าราชบริพารของพระนางสามารถบรรเทาความโกรธแค้นของชาวบ้านให้สงบลงได้ซึ่งพระนางมักจะทำร้ายทุบตีเมื่อพระสติของพระนางผิดปกติหรือจ่ายสำหรับสินค้าที่ซึ่งพระนางทรงถือสิทธิครอบครองสินค้าจากแม่ค้าในตลาด[31]

ในระหว่างที่ทรงถูกนำพระองค์กลับมายังอุดงหลังจากการรุกรานของศัตรูในปี พ.ศ. 2390 หลังจากนั้นทรงอภิเษกสมรสกับบุรุษผู้หนึ่งซึ่งไม่ปรากฏนามและมีพระราชธิดาสองพระองค์[32](วรรคนี้มิอาจสรุปได้ว่าพระนางมีพระบุตร) พระนางและพระสวามีประสบอุบัติเหตุสวรรคตในหลังเดือนธันวาคม พ.ศ. 2417 แต่พระบรมศพได้รับการพระราชทานเพลิงพระบรมศพที่กรุงพนมเปญในปี พ.ศ. 2427 และพระอัฐิของพระองค์ถูกบรรจุไว้ที่เจดีย์ใหญ่องค์หนึ่งที่วัดวิหารซ็อมณอร์ กรุงอุดงมีชัย[3] ดังปรากฏในราชพงษาวดารกรุงกัมพูชาว่า[1]

"...ลุศักราช ๑๑๙๙ (พ.ศ. ๒๓๘๐) ปีรกา นพศก เจ้าฟ้าทะละหะ หลง จัดทำเมรุถวายพระเพลิงพระศพนักองค์เม็ญ ซึ่งเป็นสมเด็จพระท้าวเสร็จแล้ว แห่พระอัฐิไปบรรจุในพระเจดีย์ ซึ่งได้สร้างขึ้นใหม่อยู่ข้างใต้วัดวิหารตะกั่ว"

แต่ปัจจุบันเจดีย์ดังกล่าวถูกต้นไม้ปกคลุมจนไม่ทราบรูปแบบของเจดีย์ และมีสภาพทรุดโทรมมาก[3]