หลังการเจรจาตกลงกันเมื่อวันที่ 14 สิงหาคม 1948 ลูอิส ทารุค และคนของเขา ก็ยังคงกลับเข้าที่ซ่อนในเทือกเขาเซียร์รามาเดร [8] อย่างไรก็เมื่อการก่อการกำเริบมาถึงปี พ.ศ. 2493 การก่อการกำเริบเริ่มลดลงนี้เป็นสาเหตุหลัก 2 ประการคือ

1. ความเหน็ดเหนื่อยในหมู่ประชาชนจากการต่อสู้หลายปี[3]ผู้นำฮุกบาลาฮับหลายคนเสียชีวิตหรือสูงวัยเกินที่จะรบได้ ผู้นำเพียงไม่กี่คนที่ยังคงหลงเหลืออยู่ก็ถูกกองทัพไล่ล่า ท้ายที่สุดแล้วชาวบ้านก็ได้หมดกำลังใจที่จะสนับสนุนอีกแล้ว
2. ประธานาธิบดีกีรีโนได้ย้ายรณรงค์ต่อต้านกลุ่มฮักจากกรมมหาดไทยและรัฐบาลท้องถิ่น (DILG) สู่กระทรวงกลาโหม (DND) ต่อมาภายใต้การนำของ รามอน แมกไซไซ ซึ่งเข้ามาปฏิรูปเจ้าหน้าที่จัดการเจ้าหน้าที่ทุจริตและไม่มีประสิทธิภาพออกจากระบบ ในการโจมตีทางทหารก็เริ่มมีเทคโนโลยีและแผนการรบแบบใหม่ในการไล่ล่าฮุกบาลาฮับ[4]รวมถึงปฏิรูปตำรวจและศาลการหยุดการละเมิดสิทธิของชาวนาซึ่งทำให้ชาวบ้านไม่เห็นความจำเป็นในต่อต้านรัฐบาลอีก.[10]

จากการปฏิรูปและการทหารทำให้การก่อการกำเริบฮุกบาลาฮับสิ้นสุดลงในสมัยประธานาธิบดีรามอน แมกไซไซ[11]ในเดือนพฤษภาคมปี พ.ศ. 2497 ลูอิส ทารุค ยอมจำนนและถูกจำคุก 15 ปี