การข่มขืนกล่าวกันว่าเกิดขึ้นในระยะแรกของประวัติศาสตร์โรมันไม่นานหลังจากการก่อตั้งโรมโดยรอมิวลุสและสหาย หลังจากก่อสร้างเมืองแล้วชายชาวโรมันก็ไปต่อรองเจรจากับชาวซาบีนที่ตั้งหลักแหล่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกันพื่อจะหาภรรยามาสร้างครอบครัว แต่ความที่ชาวซาบีนกลัวอำนาจของโรมที่กำลังจะขยายตัวเพิ่มขึ้นจึงปฏิเสธไม่ให้สตรีชาวซาบีนไปแต่งงานกับชาวโรมัน ชาวโรมันจึงวางแผนลักตัวสตรีชาวซาบีน โดยการที่รอมิวลุสเชิญครอบครัวชาวซาบีนมาร่วมในงานฉลองเทพเนปจูน เมื่อมาถึงรอมิวลุสก็ให้สัญญาณต่อชายชาวโรมันให้ลักตัวสตรีชาวซาบีน ผู้ที่ถูกลักพามาก็มาถูกเกลี้ยกล่อมโดยรอมิวลุสให้ยอมรับชาวโรมันเป็นสามี

ลิวียืนยันว่าการข่มขืนมิได้เกิดขึ้น และตรงกันข้ามรอมิวลุสเปิดโอกาสให้สตรีมีสิทธิเลือกได้ตามแต่ใจและสัญญาว่าจะมอบสิทธิถ้ายอมเป็นภรรยาก็จะได้รับสิทธิพลเมืองและสิทธิในทรัพย์สิน ตามบันทึกของลิวี รอมิวลุสเกลี้ยกล่อมสตรีเป็นคน ๆ ไป โดยชี้ให้เห็นว่าการที่บิดามารดาของสตรีเหล่านั้นห้ามมิให้แต่งงานกับชาวโรมันก็เพราะความต้องการรักษาศักดิ์ศรี และถ้ายอมเป็นภรรยาก็จะได้มีชีวิตอย่างมีเกียรติและได้รับสิทธิในทรัพย์สินและการเป็นพลเมืองซึ่งเป็นสิทธิที่มนุษย์ทุกคนต้องการ และจะได้เป็นมารดาของผู้มีเสรีภาพ[1]

สตรีชาวซาบีนจึงตกลงแต่งงานกับชาวโรมัน แต่ชาวซาบีนก็ยกทัพตามมาทำสงครามกับชาวโรมัน ความขัดแย้งยุติลงเมื่อสตรีชาวซาบีนหลังจากมีลูกให้สามีชาวโรมันแล้วเข้าช่วยประนีประนอมทั้งสองฝ่ายให้สองฝ่ายได้คิด

สตรีชาวซาบีนฝ่าเข้าไปในสนามรบท่ามกลางอาวุธที่ปลิวว่อนที่ทำให้เผ้าผมกระเจิดกระเจิงและเครื่องแต่งกายหลุดลุ่ยอย่างกล้าหาญ เธอทั้งหลายวิ่งฝ่าเข้าไประหว่างกองทัพทั้งสองกองทัพ พยายามที่จะหยุดยั้งการต่อสู้และพยายามหยุดยั้งความรู้สึกเร่าร้อน โดยร้องขอให้ทั้งฝ่ายกองทัพซาบีนและกองทัพโรมของสามีให้หยุดยั้งการพยายามเข่นฆ่าอีกฝ่ายหนึ่งที่เป็นลูกเขยและพ่อตา เพื่อจะหยุดยั้งการฆ่าพี่น้องกันเอง
และแล้วสตรีชาวซาบีนก็ร้องว่า “ถ้าท่านทั้งหลายไม่ต้องการการแต่งงานที่เกิดขึ้น ท่านก็ควรจะหันมาเอาโทษกับพวกข้า เพราะพวกข้าเองที่เป็นต้นเหตุของสงคราม เพราะตัวข้าเองคือสาเหตุของการบาดเจ็บและเสียชีวิตของพ่อและสามี ให้พวกข้าตายเสียดีกว่าที่จะถูกทิ้งให้ขาดพ่อและสามีให้เป็นแม่หม้ายและลูกกำพร้า”[1]