การปรับนำมาเลี้ยง

การปรับตัวเป็นพืชและสัตว์เลี้ยง (domestication) มีนิยามว่า

นิยามนี้ยอมรับทั้งองค์ประกอบทางชีวภาพและทางวัฒนธรรมของกระบวนการนำสิ่งมีชีวิตมาเลี้ยง และผลกระทบต่อทั้งมนุษย์และสัตว์พืชที่นำมาเลี้ยงนิยามก่อน ๆ ของคำนี้ ก็เป็นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสัตว์พืชเหมือนกัน แต่ต่าง ๆ กันตรงที่ว่า ใครเป็นหุ้นส่วนผู้นำในความสัมพันธ์ ส่วนนิยามนี้ ยอมรับถึงความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกันที่หุ้นส่วนทั้งสองได้ประโยชน์การนำพืชสัตว์มาเลี้ยงได้แพร่พันธุ์ของพืชผล ของปศุสัตว์ และของสัตว์เลี้ยงอื่น ๆ เกินกว่าบรรพบุรุษที่เป็นพันธุ์ป่าอย่างมากส่วนพืชสัตว์ที่นำมาเลี้ยงได้ให้ทรัพยากรแก่มนุษย์ที่สามารถควบคุม ย้าย และแจกจ่ายได้ซึ่งเป็นความได้เปรียบที่เป็นพลังให้ประชากรเกษตรกร-คนเลี้ยงปศุสัตว์สามารถเพิ่มจำนวนอย่างล้นหลามและเป็นพลังให้บุคคลเหล่านั้นสามารถแพร่ขยายไปได้ทั่วโลก[4]

ภาวะพึ่งพากัน (mutualism) ทางชีวภาพ ไม่ได้จำกัดอยู่แต่แค่มนุษย์ที่เลี้ยงสิ่งมีชีวิต แต่ว่าก็มีด้วยในสปีชีส์อื่น ๆ โดยมีหลักฐานอย่างชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแมลงสังคมที่เป็นผู้เลี้ยง กับพืชสัตว์ที่ได้นำมาเลี้ยง อย่างเช่นที่พบในมด (leafcutter ant) ที่เลี้ยงรา[2]

กลุ่มอาการปรับตัวเป็นพืชสัตว์เลี้ยง

คำว่า domestication syndrome (แปลว่า กลุ่มอาการปรับตัวเป็นพืชสัตว์เลี้ยง) เป็นคำที่บ่อยครั้งใช้เพื่ออธิบายลักษณะปรากฏที่เกิดขึ้นในกระบวนการปรับนำพืชมาเลี้ยง ที่ทำให้พืชต่างจากบรรพบุรุษพันธุ์ป่า[9][20]แต่คำนี้ก็ใช้กับสัตว์ด้วยซึ่งรวมลักษณะทางพันธุกรรมต่าง ๆ รวมทั้ง ความว่าง่าย ความเชื่อง สีขนที่เปลี่ยน ขนาดฟันที่ลดลง ความเปลี่ยนแปลงทางโครงสร้างกะโหลกและใบหน้า ความเปลี่ยนแปลงต่อหูและหาง (เช่น มีหูไม่แข็ง) ระยะเป็นสัดที่บ่อยครั้งกว่าและไม่จำกัดฤดู ระดับฮอร์โมน ACTH ที่เปลี่ยนไป ความเข้มข้นของสารสื่อประสาทหลายอย่างที่เปลี่ยนไป การมีพฤติกรรมของสัตว์ที่ยังไม่โตระยะยาวนานกว่า และการลดขนาดสมองทั้งโดยทั่วไปและโดยเฉพาะเขต[21]