แม้จะมีการเติบโตอย่างมากแต่การเขัถึงของอินเทอร์เน็ตไม่ได้ถูกกระจายอย่างเท่าเทียมกันภายในหรือระหว่างประเทศ

การแบ่งดิจิทัลหมายถึง "ช่องว่างระหว่างคนที่มีประสิทธิภาพในการเข้าถึงข้อมูลและเทคโนโลยีการสื่อสาร (ICT) และผู้ที่มีการเข้าถึงอย่างจำกัดมากหรือไม่มีเลย" ไม่ว่าคนนั้นจะสามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่ขึ้นอยู่กับสถานะทางการเงิน, ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์และนโยบายของรัฐบาลหรือไม่ "ประชากรที่มีรายได้ต่ำ, อยู่ในชนบทและชนกลุ่มน้อยจะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษว่าเทคโนโลยี "ไม่มี"

นโยบายของรัฐบาลมีบทบาทอย่างมากในการนำการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตว่าจะให้กับหรือจะจำกัดการเข้าถึงสำหรับกลุ่มด้อยโอกาศ, กลุ่มในภูมิภาคและในประเทศ ตัวอย่างเช่นในประเทศปากีสถานใฝ่ที่หานโยบายด้าน IT อย่างจริงจังโดยมีเป้าหมายที่จะผลักดันเศรษฐกิจให้ทันสมัย, จำนวนของผู้ใช้อินเทอร์เน็ตเพิ่มขึ้นจาก 133,900 (0.1% ของประชากร) ในปี 2000 เป็น 31 ล้าน (17.6% ของประชากร) ในปี 2011 ในประเทศอื่น ๆ เช่นเกาหลีเหนือและคิวบามีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่ค่อนข้างน้อยเพราะความกลัวของรัฐบาลในความไม่แน่นอนทางการเมืองที่อาจมาพร้อมกับประโยชน์ของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตทั่วโลก. การคว่ำบาตรการค้าสหรัฐเป็นอีกหนึ่ง อุปสรรคที่จำกัดการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในคิวบา.

ในประเทศสหรัฐอเมริกา พันล้านดอลลาร์ถูกนำไปลงทุนในความพยายามที่จะลดช่องว่างการแบ่งดิจิทัลและนำอินเทอร์เน็ตไปยังผู้คนจำนวนมากในพื้นที่มีรายได้ต่ำและในชนบทของประเทศสหรัฐอเมริกา ฝ่ายบริหารของโอบามายังคงมุ่งมั่นที่จะลดการแบ่งดิจิทัลผ่านการให้ทุนกระตุ้น. ศูนย์แห่งชาติเพื่อสถิติการศึกษารายงานว่า 98% ของเครื่องคอมพิวเตอร์ในห้องเรียนสหรัฐทั้งหมดมีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในปี 2008 ด้วยประมาณหนึ่งเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับนักเรียนสามคน จำนวนร้อยละและอัตราส่วนของนักเรียนต่อเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับโรงเรียนในชนบทเหมือนกัน (98% และ 1 คอมพิวเตอร์ต่อนักเรียน 2.9 คน).

การเข้าถึงคอมพิวเตอร์เป็นปัจจัยสำคัญในการกำหนดระดับของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต ในปี 2011, ในประเทศกำลังพัฒนา, 25% ของครัวเรือนจะมีคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวและ 20% มีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต, ในขณะที่ประเทศที่พัฒนาแล้วตัวเลขเป็น 74% ของครัวเรือนที่มีคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวและ 71% มีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต. เมื่อการมีคอมพิวเตอร์ถูกต้องตามกฎหมายในคิวบาในปี 2007 การเป็นเจ้าของเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เป็นของส่วนตัวเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก (มี 630,000 เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่บนเกาะในปี 2008 เพิ่มขึ้น 23% จากปี 2007).

อินเทอร์เน็ตมีการเปลี่ยนแปลงวิธีการที่หลายคนคิดและได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตทางเศรษฐกิจการเมืองและสังคมของประชาชน การให้ผู้คนจำนวนมากในโลกได้เข้าถึงอินเทอร์เน็ตจะช่วยให้พวกเขาได้ใช้ประโยชน์จาก "โอกาสทางการเมือง, สังคม, เศรษฐกิจ, การศึกษาและอาชีพ" ที่มีอยู่ผ่านทางอินเทอร์เน็ต. หลายๆ หลักการที่ถูกพัฒนาในที่ประชุมสุดยอดระดับโลก เกี่ยวกับสังคมสารสนเทศที่มีขึ้นโดยสหประชาชาติในเจนีวาในปี 2003 ได้พูดถึงโดยตรงเกี่ยวกับการแบ่งดิจิทัล. ดังนั้นเพื่อส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจและการทำให้ลดลงของการแบ่งดิจิทัล, แผนบรอดแบนด์แห่งชาติกำลังถูกพัฒนาขึ้นเพื่อเพิ่มความพร้อมใช้งานของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตราคาไม่แพงทั่วโลก

การเติบโตของจำนวนผู้ใช้

การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตเพิ่มขึ้นจากประมาณ 10 ล้านคนในปี 1993 ถึงเกือบ 40 ล้านในปี 1995, 670 ล้านในปี 2002 และ 2.45 พันล้าน ในปี 2011 ด้วยความอิ่มตัวของตลาด การเติบโตของจำนวนผู้ใช้อินเทอร์เน็ตชะลอตัวลงในประเทศอุตสาหกรรม แต่ยังคงเพิ่มในตลาดเอเชีย, แอฟริกา, ลาตินอเมริกา, แคริบเบียนและตะวันออกกลาง

มีประมาณ 0.6 พันล้าน ที่เป็นสมาชิกบรอดแบนด์อยู่กับที่ และเกือบ 1.2 พันล้านเป็นสมาชิกบรอดแบนด์มือถือในปี 2011 ในประเทศที่พัฒนาแล้วคนมักใช้เครือข่ายบรอดแบนด์ทั้งแบบอยู่กับที่และแบบมือถือ ในประเทศกำลังพัฒนาบรอดแบนด์มือถือมักจะเป็นวิธีการเข้าถึงที่หาได้ง่าย