นอกจากการเข้าถึงจากที่บ้าน, โรงเรียนและสถานที่ทำงาน การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตอาจเข้าถึงจากสถานที่สาธารณะเช่นห้องสมุดและอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่เครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตที่มีอยู่ ห้องสมุดบางแห่งให้พื้นที่สำหรับการเชื่อมต่อแล็ปท็อปของผู้ใช้ไปยังเครือข่ายท้องถิ่น (LANs)

จุดเข้าถึงอินเทอร์เน็ตไร้สาย(Wireless Internet access points)มีพร้อมให้ใช้ในสถานที่สาธารณะเช่นห้องโถงสนามบินในบางกรณีเพียงสำหรับการใช้งานช่วงสั้น ๆ ในขณะที่รอ บางจุดอาจให้คอมพิวเตอร์แบบหยอดเหรียญ. ศัพท์ต่างๆที่ถูกนำมาใช้เช่น "ตู้อินเทอร์เน็ตสาธารณะ", "จุดเข้าถึงสาธารณะ" และ "โทรศัพท์เว็บหยอดเหรียญ" โรงแรมหลายแห่งยังมีเทอมินอลสาธารณะ ตามปกติมีค่าธรรมเนียมการใช้

ร้านกาแฟ ห้างสรรพสินค้าและสถานที่อื่น ๆ มีการเชื่อมต่อไร้สายมากขึ้นกับเครือข่ายคอมพิวเตอร์ที่เรียกว่าฮอตสปอตสำหรับผู้ใช้ที่นำอุปกรณ์ของตัวเองที่ใช้งานแบบไร้สายมาเองเช่นแล็ปท็อปหรือ PDA บริการเหล่านี้อาจจะฟรีสำหรับทุกคน หรือฟรีกับลูกค้าเท่านั้น หรือเสียค่าใช้จ่าย ฮอตสปอตไม่จำเป็นต้องถูกจำกัดเฉพาะพื้นที่ปิดเท่านั้น วิทยาเขตทั้งหรือสวนสาธารณะหรือแม้กระทั่งเมืองทั้งเมืองสามารถเปิดใช้งานได้ ความพยายามในระดับรากหญ้าได้นำพาชุมชนไปสู่​​เครือข่ายไร้สาย

นอกจากนี้การเข้าถึงบรอดแบนด์มือถือช่วยให้สมาร์ตโฟนและอุปกรณ์ดิจิทัลอื่น ๆ เพื่อเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตจากที่ตั้งใดๆที่สามารถใช้โทรศัพท์มือถือโทรฯออกได้ ภายใต้ขีดความสามารถของเครือข่ายของมือถือนั้น

อัตราการส่งข้อมูล

อัตราบิตสำหรับโมเด็ม dial-up เรื่มจากเพียง 110 บิต/วินาทีในช่วงปลายทศวรรษ 1950 ถึงสูงสุด 33-64 กิโลบิต/วินาที (V.90 และ V.92) ในปลายปี 1990. การเชื่อมต่อ dial-up โดยทั่วไปต้องใช้สายโทรศัพท์เท่านั้น การบีบอัดข้อมูลสามารถเพิ่มอัตราบิตอย่างมีประสิทธิภาพสำหรับการเชื่อมต่อแบบ dial-up โมเด็มจาก 220 (V.42bis) ถึง 320 (V.44) kbit/s. อย่างไรก็ตามประสิทธิภาพของการบีบอัดข้อมูลเป็นตัวแปรค่อนข้างขึ้นอยู่กับ ประเภทของข้อมูลที่กำลังถูกส่งมา และขึ้นอยู่กับสภาพของสายโทรศัพท์และปัจจัยอื่น ๆอีกมาก ในความเป็นจริงอัตราการส่งข้อมูลโดยรวมไม่ค่อยเกิน 150 กิโลบิต/วินาที.

เทคโนโลยีบรอดแบนด์จัดหาอัตราบิตสูงกว่าแบบ dial-up มาก โดยทั่วไปจะไม่กระทบกับการใช้โทรศัพท์ปกติ อัตราขั้นต่ำของข้อมูลและเวลาแฝงสูงสุดถูกใช้ในความหมายของบรอดแบนด์ตั้งแต่ 64 kbit/s ถึง 4.0 Mbit/s. ในปี 1988 มาตรฐาน CCITT ที่กำหนดว่า "บริการบรอดแบนด์" ต้องใช้ช่องทางส่งผ่านที่มีความสามารถในการสนับสนุนบิต อัตราที่สูงกว่าอัตราการขั้นต้นตั้งแต่ประมาณ 1.5 ถึง 2 Mbit/s. รายงานปี 2006 ขององค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD) นิยามบรอดแบนด์ไว้ว่ามีอัตราการดาวน์โหลดข้อมูลเท่ากับหรือเร็วกว่า 256 กิโลบิต/s. และในปี 2010 Federal Communications Commission (FCC) กำหนด "Basic บรอดแบนด์" ว่าเป็นการส่งข้อมูลความเร็วอย่างน้อย 4 Mbit/s ดาวน์โหลด (จากอินเทอร์เน็ตไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ของผู้ใช้) และ 1 Mbit/s อัปโหลด (จาก คอมพิวเตอร์ของผู้ใช้กับอินเทอร์เน็ต). แนวโน้มก็คือการเพิ่มเกณฑ์ของความหมายของบรอดแบนด์เพิ่มขึ้นเมื่อบริการข้อมูลที่สูงขึ้นกว่าเดิมพร้อมใช้งาน

อัตราการส่งข้อมูลของโมเด็ม dial-up และบริการบรอดแบนด์ "ไม่สมมาตร" หมายถึงอัตราการส่งข้อมูลจะสูงมากตอนดาวน์โหลด (ไปยังผู้ใช้) สูงกว่าตอนอัปโหลด (ไปยังอินเทอร์เน็ต)

อัตราการส่งข้อมูล, รวมทั้งที่ให้ไว้ในบทความนี้, มักจะถูกกำหนดและลงโฆษณาในแง่ของอัตราการดาวน์โหลดสูงสุดหรือจุดสูงสุด(พีค) ในทางปฏิบัติอัตราการส่งข้อมูลสูงสุดเหล่านี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือสำหรับลูกค้า. อัตราการส่งข้อมูลที่เกิดขึ้นจริงแบบ end-to-end จะลดลงเนื่องจากปัจจัยหลายประการ. คุณภาพการเชื่อมโยงของสื่อกลางทางกายภาพที่แปรตามระยะทาง, และสำหรับการเข้าถึงแบบไร้สาย จะขึ้นกับภูมิประเทศ, อากาศ, สิ่งก่อสร้างที่บดบัง, ตำแหน่งเสาอากาศและการรบกวนจากแหล่งวิทยุอื่น ๆ คอขวดเครือข่ายอาจมีอยู่ที่จุดใดก็ได้บนเส้นทางจาก end-user ไปยังเซิร์ฟเวอร์ระยะไกลหรือบริการที่กำลังถูกนำมาใช้ และไม่เพียงแต่จะเกิดขึ้นที่จุดเชื่อมโยงแรกหรือจุดสุดท้ายก่อนเข้าถึงอินเทอร์เน็ตของ end-user เท่านั้น

ผู้ใช้หลายคนอาจแชร์การเข้าถึงผ่านทางโครงสร้างพื้นฐานเครือข่ายร่วมกัน เนื่องจากผู้ใช้ส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้ความสามารถในการเชื่อมต่อเต็มรูปแบบตลอดเวลา กลยุทธ์การรวมตัวนี้ (เรียกว่าบริการแข่งขัน) มักจะทำงานได้ดีและผู้ใช้สามารถระเบิดออกเพื่ออัตราการส่งข้อมูลที่เต็มที่อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้น อย่างไรก็ตาม การใช้ไฟล์ร่วมกันแบบ peer-to-peer (P2P) และวีดิทัศน์แบบส่งต่อเนื่องคุณภาพสูงจะต้องการอัตราการส่งข้อมูลที่สูงทำให้ต้องขยายระยะเวลาออกไป ซึ่งจะละเมิดข้อสมมติฐานของบริการแบบนี้และสามารถก่อให้เกิดการบริการที่จะกลายเป็น oversubscribed เป็นผลให้เกิดความแออัดและประสิทธิภาพแย่ โพรโทคอล TCP รวมถึงกลไกการควบคุมการไหลที่เค้นกลับโดยอัตโนมัติเพื่อให้ได้แบนด์วิธกลับคืนระหว่างการแออัดของเครือข่าย สิ่งนี้ให้ความเป็นธรรมในแง่ที่ว่าผู้ใช้ทุกคนที่ประสบความแออัดจะได้รับแบนด์วิธน้อยลง แต่ก็สามารถทำให้ลูกค้าหลายรายหัวเสียและเป็นปัญหาสำคัญสำหรับผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต ในบางกรณีจำนวนแบนด์วิธที่มีจริงอาจจะลดลงต่ำกว่าเกณฑ์ที่จำเป็นในการสนับสนุนการให้บริการโดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นการประชุมทางวิดีโอหรือวิดีทัศน์แบบส่งต่อเนทาองสดได้อย่างมีประสิทธิภาพทำให้การบริการไม่พร้อมใช้งาน

เมื่อการจราจรติดขัดขนาดหนัก ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตจงใจที่จะเค้นกลับแบนด์วิดท์จากบางระดับชั้น (class) ของผู้ใช้หรือจากบางบริการโดยเฉพาะ วิธีนี้เรียกว่า traffic shaping และการใช้อย่างมั่นใจที่จะได้คุณภาพที่ดีขึ้นของการบริการสำหรับการบริการในเวลาที่สำคัญบนเครือข่ายที่วุ่นวายมาก อย่างไรก็ตาม ถ้าใช้มากเกินไปสามารถนำไปสู่​​ความกังวลเกี่ยวกับความเป็นธรรมและความเป็นกลางของเครือข่ายหรือแม้กระทั่งค่าใช้จ่ายของการเซ็นเซอร์เมื่อบางชนิดของการจราจรถูกปิดกั้นอย่างรุนแรงหรืออย่างสิ้นเชิง