ความถี่ต่ำสุด (อังกฤษ: Extremely low frequency: ELF) ย่อว่า อีแอลเอฟ เป็นการกำหนดของสหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศ (ITU)[1] สำหรับรังสีแม่เหล็กไฟฟ้า (คลื่นวิทยุ) ที่มีความถี่ตั้งแต่ 3 ถึง 30 เฮิรตซ์ และความยาวคลื่นที่สอดคล้องกัน 100,000 ถึง 10,000 กิโลเมตร ตามลำดับ[2][3] ในบรรยากาศศาสตร์ มักจะให้คำจำกัดความอื่นไว้ ตั้งแต่ 3 เฮิรตซ์ ถึง 3 กิโลเฮิรตซ์[4][5] ในวิทยาศาสตร์แม็กนีโตสเฟียร์ที่เกี่ยวข้อง การสั่นของแม่เหล็กไฟฟ้าความถี่ต่ำ (จังหวะที่เกิดขึ้นต่ำกว่า ~3 เฮิรตซ์) ถือว่าอยู่ในช่วงความถี่ต่ำยิ่ง (ULF) ซึ่งจึงมีการกำหนดให้แตกต่างจากคลื่นวิทยุสหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศคลื่นวิทยุความถี่ต่ำสุดเกิดจากฟ้าผ่าและการรบกวนตามธรรมชาติในสนามแม่เหล็กโลก ดังนั้นจึงเป็นหัวข้อของการวิจัยโดยนักวิทยาศาสตร์ด้านบรรยากาศศาสตร์ เนื่องจากความยากลำบากในการสร้างสายอากาศที่สามารถแผ่คลื่นยาวได้ ความถี่ต่ำสุด (ELF) จึงถูกนำมาใช้ในระบบการสื่อสารที่มนุษย์สร้างขึ้นเพียงไม่กี่ระบบเท่านั้น คลื่นความถี่ต่ำสุดสามารถเจาะทะลุน้ำทะเลได้ ทำให้มีประโยชน์ในการสื่อสารกับเรือดำน้ำ และบางประเทศได้สร้างเครื่องส่งสัญญาณความถี่ต่ำสุดทางการทหารเพื่อส่งสัญญาณไปยังเรือดำน้ำที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งประกอบด้วยเสาอากาศลวดขนาดใหญ่ที่มีการต่อสายดิน (ไดโพลกราวด์) 15–60 กิโลเมตร (9–37 ไมล์) ขับเคลื่อนเป็นเวลานานด้วยเครื่องส่งสัญญาณที่ผลิตพลังงานระดับเมกะวัตต์ สหรัฐ, รัสเซีย, อินเดีย และจีนเป็นกลุ่มประเทศที่สามารถระบุได้ว่ามีการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกการสื่อสารความถี่ต่ำสุด[6][7][8][9][10][11][12][13] สิ่งอำนวยความสะดวกของสหรัฐถูกใช้ระหว่างปี พ.ศ. 2528 ถึง 2547 แต่ปัจจุบันได้เลิกใช้งานแล้ว[9]