อ้างอิง ของ จักรพรรดิผู่อี๋

  1. ↑ Henry เป็นพระนามที่เรจินัล จอนสตัน ผู้เป็นครูประจำพระองค์ถวายให้)
  2. ↑ Pu Yi. 1988, p 113
  3. 1 2 3 4 5 6 Blakeney, Ben Bruce (19 July 1945). "Henry Pu Yi". Life Magazine: 78–86.
  4. 1 2 Rawski, Evelyn S (2001). The Last Emperors: A Social History of Qing Imperial Institutions. University of California Press. p. 287,136. ISBN 978-0-520-22837-5.
  5. ↑ "Xianfeng Emperor". Cultural China. สืบค้นเมื่อ 11 August 2010.
  6. ↑ "Tongzhi Emperor". Cultural China. สืบค้นเมื่อ 11 August 2010.
  7. 1 2 Joseph, William A (2010). Politics in China: An Introduction. Oxford University Press, USA. p. 45. ISBN 978-0-19-533531-6.
  8. ↑ "The Vicissitudes of Prince Chun's Mansion". The Australian National University China Heritage Project. 12 December 2007. สืบค้นเมื่อ 11 August 2010.
  9. ↑ Vandergrift, Kate. "Meeting the Last Emperor's Brother". Society for Anglo-Chinese Understanding. สืบค้นเมื่อ 11 August 2010.
  10. ↑ "Pu Jie, 87, Dies, Ending Dynasty Of the Manchus". New York Times. 2 March 1994. สืบค้นเมื่อ 2008-04-27. Pu Jie, the younger brother of the last Emperor of China, died on Monday in Beijing. He was 87.
  11. ↑ Xiao Guo (18 July 2006). "Socialist Laws Protect Feudal Emperor's Rights". China Daily.
  12. ↑ Pu Yi 1988, p 425
  13. ↑ 溥雪斋（1893～1966 ）：古琴演奏家。出生在清代皇族家庭。[ลิงก์เสีย]
  14. ↑ Crossley, Pamela Kyle (1991). Orphan Warriors. Princeton University Press. pp. 31–46. ISBN 978-0-691-00877-6.
  15. ↑ Pu Yi. 1988, p. 113
  16. ↑ Behr, Edward (1998). The Last Emperor. Futura. pp. 63, 80. ISBN 978-0-7088-3439-8.
  17. ↑ Pu Yi 1988, pp 70-76
  18. ↑ Rhoads, Edward J M (2001). Manchus & Han: Ethnic Relations and Political Power in Late Qing and Early Republican China, 1861-1928. University of Washington Press. pp. 226, 227. ISBN 978-0-295-98040-9.
  19. ↑ Luzzatti, Luigi (2010). God in Freedom: Studies in the Relations Between Church and State. Kessinger Publishing, LLC. pp. 423, 424. ISBN 978-1-161-41509-4. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  20. ↑ Hutchings, Graham (2003). Modern China: A Guide to a Century of Change. Harvard University Press. p. 346. ISBN 978-0-674-01240-0.
  21. ↑ Stone of Heaven, Levy, Scott-Clark p 184
  22. ↑ Bangsbo, Jens; Reilly, Thomas; Williams, A. Mark (1996). Science and Football III. Taylor & Francis. p. 272. ISBN 978-0-419-22160-9.
  23. ↑ Rogaski, Ruth (2004). Hygienic Modernity: Meanings of Health and Disease in Treaty-Port China. University of California Press. p. 262. ISBN 978-0-520-24001-8.
  24. 1 2 Yamasaki, Tokoyo (2007). Two Homelands. University of Hawaii Press. pp. 487–495. ISBN 978-0-8248-2944-5. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  25. ↑ Pu Yi 1988, p 275
  26. ↑ Pu Yi 1988, p 276
  27. ↑ Pu Yi 1988, p 288-290
  28. ↑ "Yasunori Yoshioka, Lieutenant-General (1890–1947)". The Generals of WWII — Generals from Japan. Steen Ammentorp, Librarian DB., M.L.I.Sc. สืบค้นเมื่อ 17 August 2010.
  29. ↑ Pu Yi 1988, p 284-320
  30. ↑ Pu Yi 1988, p 281
  31. ↑ Pu Yi 1988, p 307
  32. ↑ Pu Yi 1988, p 298
  33. ↑ Mydans, Seth (11 June 1997). "Li Shuxian, 73, Widow of Last China Emperor". The New York Times.
  34. ↑ "Former Manchurian Puppet". The Miami News. 16 August 1946.
  35. ↑ "Russia Giving Puyi to China". The Milwaukee Journal. 27 March 1946.
  36. ↑ Lancashire, David (30 December 1956). "Last Manchu Ruler Grateful to Jailers". Eugene Register-Guard.
  37. ↑ Schram, Stuart (1989). The Thought of Mao Tse-Tung. Cambridge University Press. p. 170. ISBN 978-0-521-31062-8.
  38. ↑ Pu Yi (1988). "I Refuse To Admit My Guilt". From Emperor to Citizen: The Autobiography of Aisin-Gioro Pu Yi. Oxford University Press, USA. pp. 329, 330. ISBN 978-0-19-282099-0. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  39. ↑ "Pu Yi, Last Emperor of China And a Puppet for Japan, Dies. Enthroned at 2, Turned Out at 6, He Was Later a Captive of Russians and Peking Reds". Associated Press in New York Times. 19 October 1967. สืบค้นเมื่อ 2007-07-21. Henry Pu Yi, last Manchu emperor of China and Japan's puppet emperor of Manchukuo, died yesterday in Peking of complications resulting from cancer, a Japanese newspaper reported today. He was 61 years old.
  40. ↑ Courtauld, Caroline; Holdsworth, May; Spence, Jonathan (2008). Forbidden City: The Great Within. Odyssey. p. 132. ISBN 978-962-217-792-5.
  41. ↑ "1911 Movie at IMDB".


ก่อนหน้าจักรพรรดิผู่อี๋ถัดไป
จักรพรรดิกวังซวี่
จักรพรรดิจีน
(ค.ศ. 1908 - 1912)		ไม่มี; สิ้นสุดระบอบจักรพรรดิ
ไม่มี; ทรงเป็นองค์แรก
จักรพรรดิแห่งแมนจู
(ค.ศ. 1932 - 1945)		ไม่มี; ประเทศแมนจูล่มสลาย
—ผู้อ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์จีน
(ค.ศ. 1912 - 1967)		องค์ชายผู่เจี๋ย

ใกล้เคียง

จักรพรรดินโปเลียนที่ 1 จักรพันธ์ ครบุรีธีรโชติ จักรพรรดิโชวะ จักรพรรดิเมจิ จักรพรรดิ จักรพรรดิคังซี จักรพันธ์ แก้วพรม จักรพรรดิเปดรูที่ 1 แห่งบราซิล จักรพรรดินีโคไลที่ 2 แห่งรัสเซีย จักรพรรดิบ๋าว ดั่ย

แหล่งที่มา

WikiPedia: จักรพรรดิผู่อี๋ http://history.cultural-china.com/en/46History4200... http://history.cultural-china.com/en/46History4205... http://www.ieshu.com/dic_display.php?id=628: http://www.imdb.com/title/tt1772230/ http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0... http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=FA... http://www.generals.dk/general/Yoshioka/Yasunori/J... http://www.chinaheritagequarterly.org/features.php... http://www.sacu.org/pujie.html