ธงจักรวรรดิซิกข์ (อังกฤษ: Sikh Empire; เปอร์เซีย: امپراتوری سیک‎; ปัญจาบ: سکھ سلطنت [3]) เป็นจักรวรรดิที่ตั้งอยู่ในเอเชียใต้ รอบ ๆ ภูมิภาคปัญจาบ ดำรงอยู่ระหว่างปี ค.ศ. 1799–1849 ในยุคที่รุ่งเรืองที่สุด จักรวรรดิซิกข์มีพื้นที่จรดช่องเขาไคเบอร์ทางตะวันตก จรดทิเบตทางตะวันออก จรดเมืองมิธันโกต (Mithankot) ทางใต้และจรดกัศมีร์ทางเหนือศาสนาซิกข์เกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้เคียงกับการพิชิตดินแดนทางภาคเหนือของอินเดียของจักรพรรดิบาบูร์ ผู้สถาปนาจักรวรรดิโมกุล ในรัชสมัยจักรพรรดิอักบัร พระองค์ทรงเจริญสัมพันธไมตรีกับชาวซิกข์และพระราชทานที่ดินให้แก่คุรุชาวซิกข์ แต่ตั้งแต่รัชสมัยของจักรพรรดิชะฮันคีร์เป็นต้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างจักรวรรดิโมกุลและชาวซิกข์ก็ตกต่ำลง มีการทำร้ายและคุมขังชาวซิกข์[4] จนชาวซิกข์เริ่มสร้างป้อมปราการและกองทัพไว้ป้องกัน ในปี ค.ศ. 1707 หลังการสวรรคตของจักรพรรดิออรังเซพและจักรวรรดิโมกุลเริ่มเสื่อมอำนาจ กองทัพชาวซิกข์เริ่มมีอิทธิพลมากขึ้นและแตกออกเป็นกลุ่มต่าง ๆ ที่มีอำนาจกึ่งปกครองตนเอง เรียกว่า "misl"[5][6] (เป็นคำในภาษาเปอร์เซีย แปลว่า "คล้ายคลึง") ผู้นำของแต่ละกองทัพพยายามแยกตัวเป็นอิสระ ในปี ค.ศ. 1799 รันจิต สิงห์ (Ranjit Singh) ยึดเมืองละฮอร์จากซามาน ชาห์ ดุรรานี (Zaman Shah Durrani) ผู้ปกครองชาวอัฟกันและรวมกองทัพชาวซิกข์จนเป็นปึกแผ่น ต่อมาในปี ค.ศ. 1801 รันจิต สิงห์ทรงขึ้นครองราชย์เป็นมหาราชาแห่งปัญจาบ พระองค์ทรงพัฒนากองทัพให้ทันสมัย แต่หลังการสวรรคตของพระองค์ ภายในจักรวรรดิก็เกิดความขัดแย้งและล่มสลายลงในปี ค.ศ. 1849 หลังพ่ายแพ้ให้แก่บริษัทอินเดียตะวันออกในสงครามอังกฤษ-ซิกข์ครั้งที่สอง[7]