ชื่อของชาวศรีลังกาเชื้อสายมลายูส่วนใหญ่เป็นภาษาสันสกฤต ใกล้เคียง (หรือเหมือนกับ) ชื่อบุคคลที่ชาวสิงหลใช้[12][13] นามสกุลที่ปรากฏอยู่ทั่วไป เช่น จายะห์ (Jayah, จาก "ชย"), วีราบังซา (Weerabangsa, จาก "วีรวํศ"), ซินฮาวังซา (Sinhawangsa, จาก "สิงฺหวํศ"), ซินฮาวันซา (Sinhawansa, จาก "สิงฺหวํศ"), จายาวังซา (Jayawangsa, จาก "ชยวํศ"), ซินฮาลักซานา (Singalaxana, จาก "สิงฺหลกฺษณ"), บังซาจายะห์ (Bangsa Jayah, จาก "วํศชย") และ วังซา (Wangsa, จาก "วํศ")[12] นามสกุลที่เป็นมลายูดั้งเดิม ได้แก่ ลี (Lye), จุนจี (Chunchie), ปรีนา (Preena), ฮันนัน (Hannan), ซัลเลย์ (Sallay), ดูเล (Doole), กิตจีลัน (Kitchilan), กูตีนุน (Kutinun), กันจิล (Kanchil), ไซนน (Sainon), บงโซ (Bongso), โบโฮรัน (Bohoran), กุปเปิน (Kuppen) และ ลัปเปิน (Lappen)[12] และนามสกุลที่เป็นภาษาอาหรับ ได้แก่ ซัลดิน (Saldin), อัซซัน (Assan), ระฮ์มัน (Rahman), ดราฮามัน (Drahaman), บักเกอร์ (Bucker), รัมลัน (Ramlan), ราจัป (Rajap), จูมัต (Jumat) และ มันนัน (Mannan)[12]

ส่วนคำนำหน้านามแบบมลายูดั้งเดิม ได้แก่ ตูวัน (Tuan) มาซ (Maas) และราเดน (Raden) สำหรับเพศชาย และ เญ (Gnei) โนนา (Nona) และโญญา (Gnonya) สำหรับผู้หญิง นำหน้าชื่อตัว[12][13]