ก่อนศตวรรษที่ 20 ชาวโตราจามีการรับรู้ตนเองน้อยมากว่าเป็นกลุ่มชาติพันธุ์โดดเด่นแยกจากกลุ่มอื่น ก่อนการเข้ามาของเจ้าอาณานิคมดัตช์และการกลายเป็นคริสต์ ชาวที่สูงโตราจาระบุอัตลักษณ์ตนจากหมู่บ้าน และไม่มีความรู้สึกร่วมในอะตลักษณ์ ถึงแม้การปรกอบพิธีกรรมจะสร้างสายสัมพันธ์ระหส่างหมู่บ้านที่สูงเหล่านี้ ชาวโตราจาในภูมิภาคที่สูงของซูลาเวซียังคงปรากฏความแตกต่างในสำเนียง, การจัดลำดับขั้นทางสังคม และขบวนพิธี คำว่า "โตราจา" (มาจากภาษาชาวริมหาด to แปลว่าผู้คน และ riaja แปลว่าที่สูง) ถูกนำมาใช้ครั้งแรกเป็นคำเรียกชนที่สูงของชนที่ลุ่ม[5] ดังนั้น "โตราจา" เดิมทีจึงมีความเกี่ยวเนื่องกับคนในกันเองน้อยกกว่ากับคนนอกซึ่งเป็นส่วนใหญ่ของที่ราบของซูลาเวซีอย่างชาวบูกิส กับ มากัสซาร์ การปรากฏของมิชชันนารีชาวดัตช์ในที่สูงสร้างความตระหนักถึงอัตลักษณ์ชาติพันธุ์โตราจาในภูมิภาคซาดันโตราจา (Sa'dan Toraja) และความรู้สึกของอัตลักษณ์ร่วมจึงเกิดขึ้นพร้อมกับการเพิ่มขึ้นของการท่องเที่ยวในตานาโตราจา[6] นับจากนั้นมา ซูลาเวซีใต้ประกอบด้วยกลุ่มชาติพันธุ์สี่กลุ่มหลัก ได้แก่ บูกิส (คนส่วนใหญ่, รวมกลุ่มช่างทำเรือและกะลาสี), มากัสซาร์ (ผู้ค้าและกะลาสีที่ราบ), มันดาร์ (ผู้ค้าและชาวประมง) และ โตราจา (เกษตรกรข้าวที่สูง)[9]