แม้ว่าจะมีคำจำกัดความซึ่งไม่เคร่งครัดของการแพร่กระจายเชื้อมากเป็นพิเศษอยู่แล้ว แต่ก็มีความพยายามในการกำหนดนิยามคุณสมบัติที่เหมาะสม ของเหตุการณ์การแพร่กระจายเชื้อมากเป็นพิเศษ (Super-spreading event, SSE) Lloyd-Smith และคณะ (ค.ศ. 2005) กำหนดเกณฑ์วิธีเพื่อระบุเหตุการณ์การแพร่กระจายเชื้อมากเป็นพิเศษ ดังต่อไปนี้:[2]

1. ประเมินจำนวนระดับการติดเชื้อที่มีประสิทธิผล R สำหรับโรคและประชากรที่เป็นปัญหา
2. สร้างการแจกแจงปัวซงด้วยค่าเฉลี่ย R ซึ่งเป็นตัวแทนของช่วงที่คาดหวังของ Z ซึ่งเนื่องมาจากการเฟ้นสุ่มโดยไม่มีการผันแปรรายตัว
3. กำหนด SSE เป็นผู้ติดเชื้อที่ติดเชื้อมากกว่า Z(n) อื่น ๆ โดยที่ Z(n) คือเปอร์เซ็นต์ไทล์ที่ n ของการแจกแจงปัวซง (R)

เกณฑ์วิธีนี้กำหนด เปอร์เซ็นไทล์ที่ 99 ของ SSE เป็นกรณีที่ทำให้เกิดการติดเชื้อมากกว่าที่จะเกิดขึ้นใน 99% ของประวัติการติดเชื้อในประชากรที่เป็นกลุ่มเดียวกัน[2]
ระหว่างการระบาดของโรคซาร์สในปี พ.ศ. 2546 ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน นักระบาดวิทยาได้กำหนดให้ซูเปอร์สเปรดเดอร์แต่ละคน เป็นผู้ที่แพร่เชื้อโรคซาร์สติดต่อไปยังผู้รับเชื้ออย่างน้อยแปดคน[4]
ซูเปอร์สเปรดเดอร์อาจแสดงอาการของโรคหรือไม่ก็ได้[5][6]