น้ำมันวอลนัตเป็นหนึ่งในน้ำมันที่มีความสำคัญต่อจิตรกรในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา คุณสมบัติที่ทำให้สีแห้งเร็วและไม่ออกสีเหลืองทำให้เหมาะแก่การใช้ในการทำให้สีใส (paint thinner) ขึ้น หรือในการทำความสะอาดแปรงสี แต่ฟิล์มที่เกิดจากการใช้ถือว่ามีคุณภาพด้อยกว่าการใช้น้ำมันเมล็ดฝ้าย

น้ำมันวอลนัตเป็นสินค้าที่หาซื้อยาก และมีผู้ต้องการซื้อน้อย และน้ำมันที่เก็บไว้จะหืนถ้าเก็บรักษาไว้อย่างไม่ถูกต้อง ฉะนั้นแทนที่จะเป็นน้ำมันวอลนัตร้านขายอุปกรณ์การเขียนภาพมักจะขายน้ำมันเมล็ดฝ้าย, น้ำมันเมล็ดฝิ่น หรือ น้ำมันดอกคำฝอยแทนที่

น้ำมันวอลนัตเป็นที่นิยมกันในการเคลือบงานไม้สำหรับอุปกรณ์ที่ใช้ในการทำอาหารเช่นเขียง หรือ ชามสลัดไม้ ถ้าทำน้ำมันหรือขี้ผึ้งเองก็มักจะใช้วอลนัตเพราะความปลอดภัยและมีความหืนต่ำ แต่ควรจะผสมกับขี้ผึ้งในอัตรา 1/3 น้ำมันต่อ 2/3 ขี้ผึ้ง [1]