เมื่อเทคโนโลยีใหม่ได้แพร่หลายเข้ามา ชาวพื้นเมืองที่เชี่ยวชาญในการขี่ม้าเริ่มมีอำนาจมากขึ้นและกลายเป็นชนส่วนใหญ่ในเอเชียกลาง มีการสร้างบ้านเมืองและสถาปนาเป็นอาณาจักรขึ้น ชนกลุ่มนี้ ขาดโครงสร้างทางการเมืองที่ซับซ้อน เป็นการรวมกลุ่มของเผ่าต่างๆเข้าด้วยกัน โดยมีผู้นำที่เรียก"ข่าน" เมื่อข่านเสียชีวิต ดินแดนของข่านจะถูกแบ่งให้ทายาทแต่ละคน ทำให้จักรวรรดิเหล่านี้เสื่อมลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ก่อตั้งขึ้นมา การพัฒนาของอำนาจในเอเชียกลางพัฒนาขึ้นเมื่อเจงกีสข่านได้รวบรวมเผ่าของมองโกล ด้วยเทคนิคทางทหารที่เหนือกว่า จักรวรรดิมองโกลได้แพร่หลายเข้ามาในเอเชียกลางและเข้าสู่ดินแดนของจีน รัสเซียและตะวันออกกลางบางส่วน หลังจากเจงกีสข่านสิ้นพระชนม์เมื่อ พ.ศ. 1770 เอเชียกลางส่วนใหญ่ถูกปกครองโดยจักรวรรดิข่านจักกาไท ต่อมา ใน พ.ศ. 1912 ติมูร์ ผู้นำชาวเติร์กในกองทหารมองโกลได้เข้าครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่

เนื่องจากพื้นที่ในเอเชียกลางเป็นพื้นที่ที่ถูกรุกรานได้ง่าย การจัดตั้งอำนาจรัฐจึงทำได้ยาก โครงสร้างทางการเมืองที่ซับซ้อนของชนเผ่าในทุ่งหญ้าสเตปป์ยากแก่การตั้งเป็นรัฐ นอกจากนั้นกองทัพของชนร่อนเร่มีพื้นฐานที่สำคัญคือมีม้าจำนวนมาก การบำรุงรักษากองทัพจึงต้องใช้พื้นที่ทุ่งหญ้าสำหรับเลี้ยงม้าเป็นบริเวณกว้าง ซึ่งพบเฉพาะในภูมิประเทศที่เป็นทุ่งหญ้าสเตปป์ นอกจากนี้ กองทัพยังไม่สามารถฝ่าเข้าไปในพื้นที่ป่าตอนเหนือซึ่งมีรัฐนอฟโกรอคและรัฐมัสโกวีครองอำนาจอยู่

ในพุทธศตวรรษที่ 19 พื้นที่แถบเอเชียกลางและพื้นที่ใกล้เคียงถูกปกครองโดยติมูร์ ที่ชาวตะวันตกเรียกว่าติเมอร์เลน ในช่วงที่ติมูร์ปกครองนี้เองที่วัฒนธรรมของชนร่อนเร่ได้รวมเข้ากับวัฒนธรรมการตั้งถิ่นฐานของชาวอิหร่าน