ชาวพม่าเชื้อสายมลายู ใช้ภาษาท้องถิ่นในการสื่อสารคือภาษามลายูไทรบุรีหรือมลายูสตูล ที่ใช้ในแถบตะวันตกของประเทศมาเลเซีย โดยเฉพาะที่รัฐเกอดะฮ์และรัฐปะลิส และมีจำนวนหนึ่งใช้สำเนียงเปรัก[4] แต่ในปัจจุบันพวกเขาต้องเรียนรู้ภาษาพม่าควบคู่ไปด้วยเช่นเดียวกับชาวไทยพลัดถิ่น เนื่องจากภาษาพม่าเป็นภาษาราชการ อย่างไรก็ตามภาษาของพวกเขาก็ได้ทิ้งอิทธิพลไว้กับภาษาพม่าแถบเมืองมะริดที่มีสำเนียงใกล้เคียงกับภาษามลายู โดยวัฒนธรรมของคนที่นี่ยังเป็นวัฒนธรรมดั้งเดิมเมื่อครั้งคริสต์ศตวรรษที่ 15[10] ชาวพม่าเชื้อสายมลายูที่สูงอายุสามารถอ่านอักษรยาวี พูดภาษามลายู และเขียนอักษรอาหรับได้ (ขณะที่มาเลเซียได้หันมาใช้อักษรรูมี) ชาวปะซูส่วนหนึ่งได้ตั้งถิ่นฐานรวมกับชาวไทยมุสลิม[11] มีสมรสข้ามชาติพันธุ์กับมุสลิมกลุ่มอื่น บรรดาวัยรุ่นที่สืบเชื้อสายมลายูส่วนมากได้รับการศึกษาจากสถานศึกษาของรัฐบาลพม่า มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ศึกษาในโรงเรียนสอนศาสนา ชาวพม่าเชื้อสายมลายูนับถืออิสลามแนวทางซุนนีย์ แต่เป็นมัซฮับซาฟีอี ซึ่งแตกต่างกับมุสลิมกลุ่มอื่นในพม่าที่เป็นมัซฮับฮานาฟี