อัลบั้ม พิงเคอร์ตัน ตั้งชื่อตามตัวละคร บีเอฟ พิงเคอร์ตัน จากอุปรากร มาดามบัตเตอร์ฟลาย ตัวละครที่สมรสกับหญิงชาวญี่ปุ่น มีนามว่า บัตเตอร์ฟลาย[27] ที่เรียกเขาว่า "กะลาสีอเมริกันที่โง่เง่า ซึ่งคล้ายกับร็อกสตาร์ที่ออกทัวร์คอนเสิร์ต" โควโมรู้สึกว่าตัวละครนี้ "เป็นสัญลักษณ์อันยอดเยี่ยมสำหรับส่วนหนึ่งของผมที่ผมพยายามจะตั้งชื่อเป็นอัลบั้มชุดนี้"[28] ส่วนชื่ออื่นที่พิจารณาเช่น เพลย์บอย (Playboy) และ ไดวิงอินทูเดอะเรก (Diving into the Wreck) ตามชื่อบทกลอนของเอเดรียน ริช)[28]

เช่นเดียวกับ มาดามบัตเตอร์ฟลาย มุมมองของพิงเคอร์ตัน มีมุมมองด้านวัฒนธรรมญี่ปุ่นผ่านมุมมองคนนอกที่ถือว่าญี่ปุ่นนั้นบอบบางและมุมมองตัณหาราคะ[29] อัลบั้มมีผลต่อการอุปมาของชาวญี่ปุ่นที่บรรยายความผิดหวังด้านความรักและความสับสนทางเพศ[19] โควโมเขียนเกี่ยวกับ พิงเคอร์ตัน ว่า "เป็นการชนกันระหว่างตะวันออกและตะวันตก ฮินดู เซน เคียวคุชิน การปฏิเสธตัวเอง การสละตนเอง ความไร้ความรู้สึก ด้านเจ๋ง ๆ ปะทะกับมุมมองเฮฟเวเมทัลแบบอิตาลี-อเมริกัน"[30] เขายังพูดว่า "ทั้ง 10 เพลง เรียงลำดับตามเวลาที่ผมเขียน ดังนั้นอัลบั้มนี้จึงเล่าเรื่องเกี่ยวกับการต่อสู้ภายในของ พิงเคอร์ตัน"[31]

งานศิลป์

ภาพปกอัลบั้มคือภาพ คัมบะระโยะรุโนะยุคิ (คำแปลคือ คืนวันหิมะในคัมบะระ) ผลงานพิมพ์หมายเลข 16 ภาพอุกิโยะของฮิโระชิเงะ หนึ่งในภาพชุด สถานี 53 สถานีบนเส้นทางโทไกโด[32] เนื้อเพลงจาก มาดามบัตเตอร์ฟลาย พิมพ์ไว้บนแผ่นซีดีในภาษาอิตาลี ที่มีเนื้อความว่า "ทุกที่ในโลก ชาวอเมริกันที่ไร้จุดหมายรู้สึกยินดี ไม่สนใจในอันตรายทุกชนิด เขาหยุดทอดสมอแบบไม่มีแบบแผน..."[33]

ด้านหลังซีดีเป็นแผนที่ที่ชื่อ "Isola della farfalla e penisola di cane" (แปลจากภาษาอิตาลีได้ว่า "เกาะแห่งผีเสื้อและคาบสมุทรของสุนัข")[33] บนแผนที่มีเรือชื่อว่า ยูเอสเอส พิงเคอร์ตัน และเกาะไมเคลและคาร์ลี ที่อ้างถึงผู้ก่อตั้งแฟนคลับวีเซอร์ แผนที่ยังมีชื่อต่าง ๆ ที่โควโมได้รับอิทธิพลมาเช่น ฮาเวิร์ด สเติร์น, อิงเว มาล์มสทีน, ไบรอัน วิลสัน, ลู บาร์โลว์, โจ แมตต์, คาไมล์ พาเลีย และเอซ เฟรเลย์[33][34][35]