ภาษามาเลย์ ตระกูลภาษา ออสโตรนีเซียนมาเลโย-พอลินีเชียนมาเลโย-พอลินีเชียนศูนย์กลางซุนดา-ซูลาเวซีมาเลยิกมลายูภาษามลายู ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน อินโดนีเซีย(ภาษามลายูถิ่นมีฐานะเป็นภาษาประจำภูมิภาคในเกาะสุมาตรา นอกเหนือจากภาษาอินโดนีเซียที่ใช้เป็นภาษามาตรฐานแห่งชาติ) รูปแบบมาตรฐาน ภาษามาเลเซียภาษาอินโดนีเซีย ผู้วางระเบียบ สถาบันภาษาและวรรณกรรม (มาเลเซีย)สำนักงานพัฒนาและส่งเสริมภาษา (อินโดนีเซีย) สภาภาษาบรูไน–อินโดนีเซีย–มาเลเซีย (ความร่วมมือสามฝ่าย) ระบบการเขียน อักษรละติน (อักษรมลายู/รูมี)อักษรอาหรับ (อักษรยาวี)[3]อักษรไทย (ในไทย)เดิมใช้อักษรปัลลวะ, อักษรกวิ, อักษรเร็นจง Linguasphere 31-MFA-a รูปแบบก่อนหน้า ภาษามลายูเก่าภาษามลายูคลาสสิกภาษามลายู จำนวนผู้พูด 77 ล้านคน (2550)[1]ทั้งหมด : 200–250 ล้านคน (2552)[2] ISO 639-1 ms ISO 639-3 msa – รหัสรวมรหัสเอกเทศ:zlm — ภาษามลายูมาเลเซียzsm — ภาษามาเลเซียind — ภาษาอินโดนีเซียlrt — ภาษามลายูลารันตูกา ?kxd — ภาษามลายูบรูไน ?meo — ภาษามลายูเกอดะฮ์ ?zmi — ภาษามีนังกาเบาdup — ภาษาดัวโน ?jak — ภาษาจากุน ?orn — ภาษาโอรังกานะก์ ?ors — ภาษาโอรังเซอเลตาร์ ?tmw — ภาษาเตอมวน ? ISO 639-2 may (B)msa (T) ภาษาทางการ บรูไน มาเลเซีย (ในฐานะภาษามาเลเซีย) สิงคโปร์ อินโดนีเซีย (ในฐานะภาษาอินโดนีเซีย) หมู่เกาะโคโคส (ดินแดนของ ออสเตรเลีย) ประเทศที่มีการพูด เขตปกครองตนเองในมินดาเนามุสลิม (ในฐานะภาษาการค้า)ติมอร์-เลสเต (ในฐานะภาษาอินโดนีเซีย)ไทย (ในฐานะภาษามลายูปัตตานีและภาษามลายูสตูล)บรูไนมาเลเซียสิงคโปร์หมู่เกาะโคโคส (คีลิง) (ในฐานะภาษามลายูโคโคส)อินโดนีเซีย (ในฐานะภาษาอินโดนีเซีย)
