ยุทธวิธีแบบนโปเลียน อธิบายแบบแผนกลยุทธ์ในสนามรบที่ถูกใช้งานโดยกองทัพของชาติต่าง ๆ ตั้งแต่ช่วงปลายศตวรรษที่ 18 จนถึงช่วงที่มีการประดิษฐ์และนำปืนไรเฟิ่ลคาบศิลามาใช้งานในช่วงศตวรรษที่ 19 ยุทธวิธีแบบนโปเลียนถูกบรรยายลัษณะไว้ว่า มีการฝึกซ้อมทหารที่หนักหน่วง, การเคลื่อนที่ในสนามรบรวดเร็ว, สนธิกำลังเข้าตีระหว่างทหารราบ, ทหารม้า และปืนใหญ่สนาม (artillery), ปืนใหญ่ (cannon) มีส่วนเกี่ยวข้องน้อย, การยิงด้วยปืนคาบศิลาในระยะใกล้ และการเข้าตะลุมบอนด้วยดาบปลายปืน[1] จักรพรรดินโปเลียนที่ 1 ได้รับการพิจารณาโดยนักประวัติศาสตร์การทหารเป็นจำนวนมากตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันว่า เป็นผู้ชำนาญการสูงสุดในรูปแบบการสงครามลักษณะนี้ ยุทธวิธีแบบนโปเลียนยังคงถูกใช้งานต่อเนื่องเรื่อยมาแม้จะเป็นช่วงที่ไม่สอดคล้องกับเทคโนโลยีด้านอาวุธยุทโธปกรณ์ซึ่งได้รับการพัฒนาไปมากแล้วก็ตาม นำมาสู่ฆ่าฟันกันล้มตายอย่างมากมายมหาศาลในระหว่างช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกา, สงครามออสโตร-ปรัสเซีย และสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซีย