ในสมัยราชวงศ์หยวนได้เกิดลัทธิบัวขาวขึ้น ซึ่งนับถือพระแม่องค์ธรรมคือพระเป็นเจ้า ถือการกินเจ รอคอยการมาเกิดของพระศรีอริยเมตไตรย และต่อต้านการปกครองกดขี่ของต่างชาติคือชาวมองโกลในขณะนั้น ราชวงศ์หยวนจึงปราบปราบลัทธิบัวขาวอย่างหนักจนลัทธินี้กลายเป็นองค์กรใต้ดิน แต่ลัทธิยังคงแพร่หลายอยู่ต่อมา

ถึงสมัยราชวงศ์ชิง หวง เต๋อฮุย (黃德輝, ค.ศ. 1624–1690) ซึ่งนับถือลัทธิบัวขาวได้แยกออกไปตั้งลัทธิศาสนาใหม่ในชื่อเซียนเทียนเต้า คำสอนหลักยังคงเน้นเรื่องพระแม่องค์ธรรม การถือพรต และการกินเจ[2] และได้นำคำสอนของลัทธิหลัวมาผสมผสานด้วย[3] โดยหวง เต๋อฮุย ประกาศตนเป็นจู่ซือรุ่นที่ 9 สืบจากนิกายเซนซึ่งถือพระโพธิธรรมเป็นจู่ซือองค์ที่ 1 ลัทธิเซียนเทียนเต้าได้แพร่หลายต่อมาและแตกแขนงออกไปอีก 5 ลัทธิ โดยลัทธิอนุตตรธรรมและลัทธิถงซั่นเซ่อยังคงถือหวง เต๋อฮุย เป็นจู่ซือรุ่นที่ 9 และยึดถือจู่ซือสายเดียวกันจนถึงหยาง หวนซวี จู่ซือรุ่นที่ 13 นับจากนี้จึงนับจู่ซือแตกต่างกัน[1] ส่วนอีกสามลัทธิที่เหลือไม่ได้ยึดถือสายธรรมาจารย์เดียวกัน