ยังไม่มีคำศัพท์มาตรฐานสำหรับ กายวิภาคศาสตร์ของไทป์เฟซอักษรไทย และผู้ออกแบบไทป์เฟซได้กล่าวถึงลักษณะต่างๆ ที่แตกต่างกัน เช่น ปริญญา ในปี พ.ศ. 2546 อธิบายไว้ 6 แบบ ได้แก่ หัว หาง ห่วงกลางเส้น ฟันปลา จะงอยปาก และธง[25][32] คนอื่นๆ ยังกล่าวถึงการลากเส้น ฐาน/เท้า และเดือย/รยางค์ด้วย[1][33]

กายวิภาคศาสตร์แบบอักษรไทยหัวหัว (head หรืออาจเรียกว่า first loop หรือ terminal loop) เป็นหนึ่งในลักษณะที่โดดเด่นที่สุดของอักษรไทย มักจะปรากฏเป็นหัวธรรมดา (เช่น บ) หัวในห่วงหรือมงกุฏ (ข) และหัวในมงกุฏหยัก (ฃ) - หัวอาจอยู่ทางซ้ายหรือขวาก็ได้ และอาจปรากฏด้านบน (พ/ผ), ล่าง (ภ/ถ) หรือตรงกลางตัวอักษร (ด/ค)หางหางอาจชี้ขึ้น (เช่น ป), ชี้ลง (ฤ) หางอาจโค้ง/เฉียง (ศ) หางเป็นวงหรือขด (ฬ) หรืออยู่กลางตัวอักษร (ษ) โดยส่วนใหญ่จะอยู่เหนือ เส้นเฉลี่ย หรือต่ำกว่าเส้นฐานห่วงกลางเส้นห่วงกลางเส้นหรือหัวที่สองสามารถอยู่ด้านบนได้ (แตะเส้นเฉลี่ย เช่น ห) หรือด้านล่าง (แตะเส้นฐาน เช่น ม)ฟันปลาฟันปลาหรือเส้นขาด นอกเหนือจากในมงกุฏ ยังพบในทรงพุ่ม (เช่น ต) และหางลงมาแบบวนซ้ำของ ฏจะงอยปากจะงอยปากจะปรากฏในอักขระหลายตัว (เช่น ก) โดยมีรูปลักษณ์เดียว กระนั้นการออกแบบจะงอยแตกต่างกันไปตามแต่ละไทป์เฟซธงธงหรือเส้นสองชั้น ใช้ในพยัญชนะ ฐ, ธ, ร และสระ โ ธงไม่ได้สร้างลักษณะที่ตัดกันกับตัวอักษรอื่นๆการลากเส้นลักษณะเด่นของเการลากเส้นหรือเส้นได้แก่ ก้าน (เส้นแนวตั้งด้านหน้า ด้านหลัง หรือเส้นกลาง) เส้นทรงพุ่มหรือเส้นบน (โดยปกติจะเป็นส่วนโค้ง) เส้นฐานหรือเส้นล่าง (เส้นแนวนอนตามแนวเส้นฐาน) เส้นเฉียง และรอยพับหรือการลากเส้นย้อนกลับฐานฐานหรือเท้าพบในอักขระไม่กี่ตัวไม่ว่าจะติดไว้กับส่วนเส้นลากลงกลายเป็นส่วนของหาง (ฎ และ ฏ) หรือไม่ติดกับหาง (ญ และ ฐ)เดือยเดือยหรือรยางค์เป็นองค์ประกอบที่พบในไทป์เฟซบางตัว ปรากฏเหมือนเชิงของอักษรละตินที่มุมของฐานของอักขระบางตัว (เช่น ที่มุมล่างซ้ายของ บ ในไทป์เฟซกินรี)