มีไทป์เฟซเพียงไม่กี่แบบเท่านั้นที่มีมาตั้งแต่สมัยของไทป์เฟซโลหะ เช่น แบรดลีย์ (Bradley) ทองสยาม (Thong Siam) วิทยาจันทร์ (Witthayachan) ฝรั่งเศส (Farang Ses) และไทป์เฟซแสดงผล "โป่ง" (Pong)[9][12][13] มีไทป์เฟซข้อความอีกหลายตัวที่เป็นที่รู้จักในยุคก่อนดิจิทัล เช่น Monotype Thai, Unesco, Kurusapa, ChuanPim, Uthong และ Klonglarn ในขณะที่แผ่นถ่ายโอนแบบแห้งของ Mecanorma นั้นมีแบบอักษรหลายสิบแบบ ซึ่งส่วนใหญ่ตั้งชื่อตามนักออกแบบ เช่น มานพ 1, มานพ 2 ฯลฯ[17][19][18]

จำนวนไทป์เฟซอักษรไทยขยายตัวอย่างรวดเร็วในยุคดิจิทัล โดยมีถึงประมาณ 300–400 แบบภายในปี พ.ศ. 2544 ไทป์เฟซคอมพิวเตอร์เหล่านี้มักจะถูกจัดกลุ่มเป็นชุด โดยตั้งชื่อตามนักออกแบบหรือบริษัทที่ออกแบบ ซีรีส์แบบอักษรในยุคแรกๆ ที่สำคัญ ได้แก่ DB โดย DB Design, UPC โดย Unity Progress (ไมโครซอฟต์ได้เข้าซื้อลิขสิทธิ์ไทป์เฟซหลายตัวของเจ้านี้), PSL โดย PSL SmartLetter, SV โดย Sahaviriya, JS โดย JS Technology และไทป์เฟซสำหรับแมคโอเอสที่ออกแบบโดยแอปเปิล (สิงคโปร์)[41]