คำว่า “สงครามกลางเมืองอังกฤษ” เป็นคำที่ใช้เรียกรวมสงครามการเมืองต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1642 ถึงปี ค.ศ. 1651 ที่เกิดขึ้นใน อังกฤษและสกอตแลนด์ ที่เริ่มขึ้นเมื่อสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 แห่งอังกฤษทรงประกาศสงครามเป็นครั้งแรกที่น็อตติงแฮมเมื่อวันที่22 สิงหาคม ค.ศ. 1642 และสิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 3 กันยายน ค.ศ. 1651 ในยุทธการวูสเตอร์ หลังจากนั้นก็ยังมีการต่อต้านกันอยู่บ้างในสกอตแลนด์โดยฝ่ายกษัตริย์นิยมในสกอตแลนด์จนกระทั่งฝ่ายกษัตริย์นิยมยอมแพ้แก่ฝ่ายรัฐสภาที่ปราสาทดันโนททาร์ (Dunnottar Castle) เมื่อเดีอนพฤษภาคม ค.ศ. 1652 แต่การต่อสู้ครั้งนี้มักจะไม่รวมเป็นส่วนหนึ่งของสงครามกลางเมืองอังกฤษ สงครามกลางเมืองอังกฤษแบ่งออกเป็น:

• สงครามกลางเมืองอังกฤษครั้งที่ 1 (ค.ศ. 1642–1646)
• สงครามกลางเมืองอังกฤษครั้งที่ 2 (ค.ศ. 1648–1649)
• สงครามกลางเมืองอังกฤษครั้งที่ 3 (ค.ศ. 1649–1651)

แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วจะเป็นการต่อสู้โดยทั่วไปเป็นการต่อสู้ระหว่างฝ่ายนิยมกษัตริย์พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1และฝ่ายรัฐสภาที่นำโดยโอลิเวอร์ ครอมเวลล์ แต่ระหว่างสงครามซึ่งก็เช่นสงครามการเมืองอื่นๆ แต่ละฝ่ายก็มีการเปลี่ยนข้างกันตลอดสงคราม

ระหว่างสงครามทางไอร์แลนด์ก็เกิดสงครามกลางเมืองของตนเอง -- สงครามสมาพันธ์ไอร์แลนด์ที่เริ่มด้วยการปฏิวัติไอร์แลนด์ ค.ศ. 1641 (Irish Rebellion of 1641) ที่จบลงด้วยชัยชนะของครอมเวลล์ต่อไอร์แลนด์ (Cromwellian conquest of Ireland) สงครามครั้งนี้ต่อมามามีส่วนเกี่ยวข้องกับสงครามกลางเมืองระหว่าง ค.ศ. 1639 ถึง ค.ศ. 1652 ในราชอาณาจักรอังกฤษ, สกอตแลนด์และไอร์แลนด์เพราะทั้งสามอาณาจักรมีพระมหากษัตริย์ร่วมกัน ความเกี่ยวข้องกันทำให้สงครามครั้งนี้เป็นที่รู้จักกันในชื่อสงครามสามอาณาจักรโดยนักประวัติศาสตร์รุ่นใหม่ที่ต้องการจะศึกษาการสงครามครั้งนี้จากมุมมองที่กว้างกว่าเดิมแทนที่จะจำกัดอยู่แต่เพียงความขัดแย้งในอังกฤษเท่านั้น

สงครามกลางเมืองอังกฤษครั้งที่ 1 สิ้นสุดลงเมื่อโอลิเวอร์ ครอมเวลล์ไดรับชัยชนะในยุทธการเนสบีย์ (Battle of Naseby) เมื่อวันที่ 14 มิถุนายนและยุทธการแลงพอร์ต (Battle of Langport) เมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1646